Iwan Pietrow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→II wojna światowa: linki zewnętrzne |
|||
Linia 51:
20 sierpnia 1941 został dowódcą [[25 Dywizja Strzelecka (ZSRR)|25. Czapajewskiej Dywizji Piechoty]], z którą uczestniczył w [[Obrona Odessy|obronie Odessy]], a 5 października 1941 objął dowództwo [[Samodzielna Armia Nadmorska|Samodzielnej Armii Nadmorskiej]] i kierował ewakuacją wojsk radzieckich z [[Odessa|Odessy]] na [[Krym]]. Był jednym z dowódców obrony [[Sewastopol]]a. Od listopada do grudnia 1941 wojska radzieckie pod dowództwem Iwana Pietrowa, wraz z marynarzami Floty Czarnomorskiej, odparły dwa natarcia [[11 Armia (III Rzesza)|11. Armii Niemieckiej]] pod dowództwem gen. [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]]. W okresie czerwiec – lipiec 1942, przez 4 tygodnie, odpierał kolejne natarcia przewyższających sił niemieckich. Po upadku miasta razem z innymi dowódcami radzieckimi, został ewakuowany na okręt podwodny, gdzie przeżywając porażkę, próbował popełnić samobójstwo.
Od marca 1943 był szefem sztabu, a od maja tego roku dowodził [[Front Północno-Kaukaski|Frontem Północno-Kaukaskim]]. Brał udział w [[Operacja noworosyjsko-tamańska|operacji
20 listopada 1943, na podstawie dyrektywy [[Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa|Stawki]] WGK od 15 listopada 1943 Front Północno-Kaukaski został przekształcony w odrębną Armię Morza Czarnego. 4 lutego 1944 za nieudolne dowodzenie został odwołany ze stanowiska dowódcy Armii Morza Czarnego, zdegradowany do stopnia [[Generał#Stopnie generalskie w innych armiach|generała-pułkownika]] i przeniesiony do rezerwy.
| |||