Franciszkanizm (ruch religijny): Różnice pomiędzy wersjami

Bardzo szybko do młodego asyskiego mistyka przyłączyła się grupa naśladowców. Pochodzili oni z różnych stanów, niektórzy byli ludźmi wykształconymi. Biedaczyna, jak czasem nazywany jest Franciszek z Asyżu w literaturze przedmiotowej, zyskał przychylność kleru, najpierw w rodzinnym Asyżu, następnie zaś w kurii papieskiej. Przyjacielem Franciszka był kardynał Ugolino di Conti di Segni, późniejszy papież [[Grzegorz IX]]. Dla swoich naśladowców Franciszek napisał [[Reguła braciBraci mniejszychMniejszych|regułę zakonną]], którą zaakceptowały władze kościelne. Ruch franciszkański szybko rozprzestrzenił się poza Półwysep Apeniński. Przyczynił się do tego nie tylko rozwój Zakonu Braci Mniejszych, ale i jego żeńskiej gałęzi [[Zakon Świętej Klary|klariańskiej]] oraz [[Franciszkański Zakon Świeckich|tercjarzy]]. Do tych ostatnich wstępowali przedstawiciele najwyższych warstw społeczeństwa, np. [[Ludwik IX Święty|Ludwik IX]] król Francji<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Chmielewscy| imię = Henryka, Jerzy| autor link = | tytuł = Rycerz Chrystusowy. Św. Ludwik król, patron panewnickiej bazyliki| wydawca = | miejsce = Katowice| rok =2008 | strony = | isbn =978-83-7030-645-8 }}</ref>. Franciszkanie prowadzili działalność misyjną na Bliskim Wschodzie, w Afryce, a po odkryciu Ameryki byli zabierani na statki portugalskie i hiszpańskie jako kapelani<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko= Iriarte OFMCap| imię=Lázaro | nazwisko2= Kafel | imię2=Józef Salezy | nazwisko3= Zębik | imię3=Andrzej Józef | nazwisko4= Kuklińska | imię4=Krystyna | inni= | tytuł= Historia franciszkanizmu | data=1998 | wydawca= | miejsce=Kraków | isbn=83-910410-0-X | strony=325-366}}</ref>.