Monaster Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Kupiatyczach: Różnice pomiędzy wersjami

 

Prawosławny klasztor Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Kupiatyczach został ufundowany w 1629 przez kasztelanową brzeską Apolonię Wołłowicz-Wojno i jej syna kasztelana nowogródzkiego Bazylego Kopcia. Istnieją podstawy, by przypuszczać, że była to w istocie reaktywacja monasteru działającego najwcześniej od końca XII w. (z pewnością w miejscowości od tego czasu znajdowała się cerkiew). Kupiatycze stały się bowiem ośrodkiem kultu prawosławnego w 1182, gdy według tradycji doszło do cudownego objawienia [[Kupiatycka Ikona Matki Bożej|Kupiatyckiej Ikony Matki Bożej]]. Kult tego wizerunku pozostawał żywy jeszcze w XV i XVI w., jednak w momencie fundacji monasteru był już znacznie słabszy i intencją fundatorów było jego wznowienie<ref>{{cytuj książkę | autor = Mironowicz. A.| tytuł = Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku| wydawca = Trans Humana| rok = 2011| strony = 272-273| isbn = 978-83-61209-55-3}}</ref>. Pierwsza grupa mnichów do klasztoru przybyła z [[monaster Św. Ducha w Wilnie|monasteru Św. Ducha w Wilnie]], zaś pierwszym przełożonym został [[Atanazy Brzeski|ihumen Atanazy]]<ref name="mir100">{{cytuj książkę | autor = Mironowicz A.| tytuł = Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku| rok = 2008| strony = 100-103| isbn = 978-83-7431-150-2}}</ref>. Już w kilkanaście lat po fundacji, w latach 40. XVII w., monaster stał się przedmiotem ostrego konfliktu prawosławno-unickiego. Prawdopodobnie [[Unia brzeska|Kościół unicki]] pragnął przejąć znane miejsce pielgrzymkowe<ref>T. Kempa, ''Fundacje monasterów prawosławnych w Rzeczypospolitej w pierwszej połowie XVII wieku [w:] {{cytuj książkę |autor = red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik| tytuł = Życie monastyczne w Rzeczypospolitej | wydawca = Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku | miejsce = Białystok | rok = 2001 | strony = 92-93| isbn = 8390292882}}</ref>. W 1640 na monaster najechali mnisi uniccy z [[Kobryń|Kobrynia]]. Klasztor pozostał przy wyznaniu prawosławnym w znacznej mierze dzięki zdecydowanej postawie swojego przełożonego [[Józef Nielubowicz-Tukalski|ihumena Józefa]], który objął te obowiązki w 1644<ref name="mir100"/>.

 

Monaster funkcjonował do 1817, gdy został zamknięty razem z grupą innych klasztorów znajdujących się na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej anektowanych wskutek rozbiorów do Rosji, na mocy decyzji konsystorza [[eparchia mińska i słucka|eparchii mińskiej]]. Decyzję tę [[Urszula Pawluczuk]] łączy z tolerancyjną polityką [[Aleksander I Romanow|Aleksandra I]] wobec osób wyznań innego niż prawosławne. Klasztor został zlikwidowany także z powodu niewielkiej liczby mnichów i ogólnego ubóstwa wspólnoty<ref>{{cytuj książkę | autor = Pawluczuk U. A.| tytuł = Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej| wydawca = Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku| rok = 2007| strony = 29| isbn = 978-83-7431-127-4}}</ref>.

 

{{Przypisy}}

[[be-x-old:Купяціцкі Ўвядзенскі манастыр]]