'''Noel-Joseph Ritchot''' (ur. [[25 grudnia]] [[1825]], zm. [[16 marca]] [[1905]]) – misjonarz [[kościół katolicki|katolicki]] działający w [[XIX wiek|XIX]] w. w [[Kanada|Kanadzie]].
Ritchot włączył się w służbę misyjną w [[1855]] pracując na obszarach [[Ziemia Ruperta|Ziemi Ruperta]] by w końcu zostać proboszczem zdominowanej przez [[Metys|Metysów]]ów parafii św. Norberta. W [[1869]] znalazł się w centrum [[rebelia nad Rzeką Czerwoną|rebelii nad Rzeką Czerwoną]]. W [[1870]] został włączony do trzyosobowej delegacji zbuntowanej kolonii na negocjacje z rządem Kanady w Ottawie, których wynikiem było utworzenie nowej [[prowincja (jednostka administracyjna Kanady)|prowincji]] [[Manitoba]]. Ritchcot spośród trzech negocjatorów wysunął się na dominującą pozycję, twardo obstając przy żądaniach rebeliantów.
Resztę życia Ritchot spędził w Manitobie. W [[1897]] został mianowany [[wikariusz]]em generalnym [[diecezja|diecezji]] św. Bonifacego (Manitoba), a krótko przed śmiercią w [[1905]] jej [[Dziekan (Kościół katolicki)|dziekanem]].
Członkowie delegacji zostali tak wybrani by reprezentowała ona trzy główne grupy ludności zamieszkujące kolonię. Ritchot był rzecznikiem [[Metys|Metysów]]ów, Black mieszkańców Anglosaskich, a Scott mieszkańców pochodzących z [[Stany Zjednoczone|USA]]. W czasie negocjacji Scott, nie reprezentujący większej siły, był na ogół ignorowany. Black już na początku zadeklarował swe poparcie dla propozycji rządowych. Jedynie Ritchot był twardym negocjatorem. W szczególności obstawał przy żądaniu przyznania amnestii wszystkim rebeliantom. Ritchot domagał się także gwarancji, że porozumienie zostanie dotrzymane, których nigdy nie otrzymał. [[Gubernator generalny Kanady]] [[John Young]] dał mu ustne zapewnienie, zaręczając je słowem honoru, a przedstawiciele rządu [[premier Kanady]] [[John A. Macdonald|John Macdonald]] i jego bliski współpracownik [[George-Étienne Cartier]] zaledwie bardzo ogólną notkę. Po powrocie negocjatorów z Ottawy, napięcie w kolonii utrzymywało się jeszcze przez półtorejpółtora miesiąca, kiedy to ostatecznie porozumienie zostało ratyfikowane. Jedynym odstępstwem od porozumienia był brak amnestii dla rebeliantów. Nie miało to jednak faktycznego znaczenia skoro rząd nie miał ani zamiaru, ani możliwości ścigać rebeliantów.
