Blokada Leningradu: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:RIAN archive 286 Homecoming.jpg|thumb|250px|Radzieccy żołnierze należący do oddziałów [[Front Leningradzki|Frontu Leningradzkiego]] razem z zamaskowanym działem artyleryjskim w czasie walk na przedmieściach Leningradu, 1 listopada 1941 roku]]

Mimo tego sukcesu, styczeń i luty 1942 zapisały się jako najcięższe miesiące w oblężonym Lenigradzie. Codziennie w mieście umierało około 3-4 tys. ludzi. Wiele zwłok nie zostało pochowanych, ponieważ służby miejskie nie nadążały z kopaniem grobów. Pojawiały się przypadki [[kanibalizm]]u. W styczniu rozpoczęła się masowa ewakuacja mieszkańców. Do kwietnia udało się wywieźć ponad 500 tysięcy ludzi. Na wiosnę życie w Leningradzie zaczęło wracać powoli do normy. Dostawy były coraz większe, a w samym mieście wznowiły działalność niektóre teatry. Pomimo to, sytuacja pozostała ciężka, gdyż Niemcy nie porzucili pomysłu zdobycia Leningradu i w marcu przystąpili do realizacji operacji "Eisstoss", której celem było zniszczenie przez Luftwaffe radzieckiej [[Flota Bałtycka Marynarki Wojennej Rosji|Floty Bałtyckiej]]. Równocześnie wznowiono działania na lądzie. W wyniku walk w kwietniu i maju 1942 niemiecka [[18 Armia (III Rzesza)|18. Armia]] okrążyła i zniszczyła do 12 lipca 2. Armię Uderzeniową oraz część sił radzieckich 52. i 59. Armii na południe od Leningradu.

 

Po zwycięstwie na [[Krym]]ie i [[Oblężenie Sewastopola (II wojna światowa)|zdobyciu Sewastopola]] Niemcy przerzucili część sił [[11 Armia (III Rzesza)|11. Armii]] pod Leningrad, ale w sierpniu sowieckie uderzenie wyprzedzające zmusiło Niemców do użycia posiłków do odparcia tego ataku. Dopiero podczas drugiej zimy oblężenia, w styczniu 1943 w [[Operacja Iskra|operacji "Iskra"]] oddziałom radzieckim udało się przebić przesmyk wzdłuż południowego brzegu jeziora Ładoga, dzięki któremu dostawy zaczęły docierać drogą lądową i sytuacja w Leningradzie znacząco się poprawiła (zob. [[Korytarz Śmierci]]). Wznowienie ofensywy latem nie przyniosło Sowietom większych sukcesów.