Imię róży (film): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Opis fabuły: lit. |
drobne redakcyjne |
||
Linia 2:
|tytuł = Imię róży
|oryginalny tytuł = Der Name der Rose / Il nome della rosa / The Name of the Rose
|grafika =
|podpis grafiki =
|gatunek = [[Film kryminalny|kryminalny (kryminał)]], [[film dramatyczny|dramat]], [[Dreszczowiec|thriller]]
|rok produkcji =
|data premiery = {{Flaga|ITA}} [[24 września]] [[1986]]<br />{{Flaga|POL}} [[31 grudnia]] [[1986]]
|kraj produkcji = {{Państwo|FRA}}<br />{{Państwo|ITA}}<br />{{Państwo|DEU}}
Linia 19:
|montaż = Jane Seitz
|produkcja = [[Jake Eberts]]<br />[[Thomas Schühly]]
|wytwórnia =
|dystrybucja = Adyton International
|budżet =
|poprzednik =
|kontynuacja =
|nagrody = [[Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych|BAFTA]] dla najlepszego aktora, [[Brytyjska Akademia Sztuk Filmowych i Telewizyjnych|BAFTA]] dla najlepszej charakteryzacji, [[César (nagroda filmowa)|César]] za najlepszy film zagraniczny
|www =
}}
'''Imię róży''' (tytuł oryginalny ''Der Name der Rose'') – [[film fabularny]] z [[1986 w filmie|1986]] roku w reż. [[Jean-Jacques Annaud|Jeana-Jacques'a Annauda]].
Linia 31:
Film powstał na podstawie książki [[Umberto Eco|Umberta Eco]] ''[[Imię róży]]''. Scenariusz jest dziełem zbiorowym, napisali go: [[Andrew Birkin]], [[Gérard Brach]], [[Howard Franklin]], [[Alain Godard]].
Główne role obsadzili [[Sean Connery]] (jako brat Wilhelm z Baskerville), [[F. Murray Abraham]] (jako inkwizytor Bernardo Gui) oraz [[Christian Slater]] (wcielił się w postać Adso). Zdjęcia do filmu wykonał [[Tonino Delli Colli]], a muzykę stworzył [[James Horner]]. Film został nakręcony m.in. w autentycznym klasztorze z XII wieku.
* [[Sean Connery]] – Wilhelm z Baskerville
* [[Christian Slater]] – Adso z Melku
Linia 52 ⟶ 51:
== Opis fabuły ==
Rok 1327. Do jednego z opactw [[Benedyktyni|benedyktyńskich]] w północnych Włoszech przybywa ze specjalną misją angielski [[Zakon Braci Mniejszych|franciszkanin]], [[Wilhelm z Baskerville]]. któremu towarzyszy młody nowicjusz, [[Adso z Melku]]. Franciszkanie pozostawali wówczas w konflikcie z [[Papież|papiestwem]], głosząc jako prawdę wiary ubóstwo Chrystusa, który jeśli nawet posiadał rzecz jaką wespół z apostołami, to tylko w formie ''usus facti'' ([[łacina|łac.]] rzeczywistego używania). W opactwie miało nastąpić spotkanie mające na celu rozstrzygnięcie związanych z tym kontrowersji - franciszkanie zmierzali do odbudowy czystości i cnoty zakonu, podczas gdy hierarchia kościelna dążyła do zachowania władzy, przywilejów i bogactwa. ▼
▲Rok 1327. Do jednego z opactw [[Benedyktyni|benedyktyńskich]] w północnych Włoszech przybywa ze specjalną misją angielski [[franciszkanin]], [[Wilhelm z Baskerville]]. któremu towarzyszy młody nowicjusz, [[Adso z Melku]]. Franciszkanie pozostawali wówczas w konflikcie z [[Papież|papiestwem]], głosząc jako prawdę wiary ubóstwo Chrystusa, który jeśli nawet posiadał rzecz jaką wespół z apostołami, to tylko w formie ''usus facti'' ([[łacina|łac.]] rzeczywistego używania). W opactwie miało nastąpić spotkanie mające na celu rozstrzygnięcie związanych z tym kontrowersji - franciszkanie zmierzali do odbudowy czystości i cnoty zakonu, podczas gdy hierarchia kościelna dążyła do zachowania władzy, przywilejów i bogactwa.
Nim jednak dojdzie do tego spotkania, na które ma przybyć także wielki [[Inkwizycja|inkwizytor]] Bernard Gui, Wilhelm stara się przeniknąć mroczną tajemnicę opactwa. Tuż przed jego pojawieniem się, zginął w tajemniczych okolicznościach jeden z mnichów - Adelmus. Nikt nie wie czy to było samobójstwo czy morderstwo - do momentu gdy odnalezione zostają kolejne zwłoki - brat Weancjusz został prawdopodobnie utopiony w kadzi ze świńska krwią. Bystry franciszkanin prowadzi śledztwo starając się rozszyfrować wszystkie możliwe tropy mogące rzucić światło na zagadkowe zbrodnie. Gdy zostaje popełniona trzecia z nich, zaczynają się one układać w osobliwy wzór, dla którego inspiracją była [[Apokalipsa świętego Jana]]. Z jednej strony mnisi są zaniepokojeni sytuacją, którą chcieliby wyjaśnić jak najszybciej, z drugiej - pragnęliby wiele ukryć przed dociekliwym Anglikiem. Podczas gdy jedni starają się mu pomóc, podsuwając użyteczne informacje, drudzy mylą tropy, utrudniają śledztwo, mnożą zakazy. Ślady jednoznacznie wiodą do biblioteki, gdzie mieści się pilnie strzeżony, wspaniały księgozbiór opactwa, ale Wilhelm nie dostaje zgody by tam wejść.
| |||