Paulina von Mallinckrodt: Różnice pomiędzy wersjami

Z myślą o nich "Panienka Paulina" odważnie i w pełni ufając Bożej Opatrzności, zakłada w roku [[1840]] ośrodek opiekuńczy dla najmłodszych dzieci; wkrótce przebywa już w nim 80 małych wychowanków. Zdarzyło się także w tym okresie, że pewien poznany lekarz zainteresował Paulinę nieszczęsnym losem dzieci jakby podwójnie biednych, bo niewidomych - a więc wymagających szczególnej opieki. Możliwości zajęcia się tą sprawą, która zaprząta jej myśli, są jednak wciąż ograniczone, ponieważ nadal musi równocześnie zajmować się domem, ojcem i rodzeństwem. Mijają lata, w roku [[1843]] umiera ojciec. Dla zapewnienia prowadzonej działalności trwałej podstawy istnienia, za radą zaprzyjaźnionego biskupa, Paulina zakłada w roku [[1847]] Zgromadzenie Sióstr Chrześcijańskiej Miłości. Liczba zakonnic szybko się zwiększa, otrzymują propozycję pracy w szkołach i sierocińcach. Paulina, jako przełożona Zgromadzenia, często boryka się z kłopotami finansowymi, brakiem środków na prowadzoną działalność. Nieustannie nakazuje jednak siostrom, aby nikt z proszących o wsparcie nie musiał odchodzić bez uzyskania pomocy.

Często powtarza: "Zaufajmy Bogu! W stosownym czasie przyjdzie i nam z pomocą, byśmy mogły prowadzić działalność". O podopiecznych zawsze myśli z serdeczną troską i życzliwością. Kiedy jedna z młodszych sióstr zwraca Mateczce Paulinie uwagę, że człowiek, którego ma poczęstować kawą jest pijany, słyszy ostrym tonem wypowiedziane zdanie: "Jak siostra może coś takiego mówić... Któż to wie dlaczego ten biedak sięgnął po kieliszek?"

 

W kwietniu 1873 roku pierwsze osiem sióstr wyrusza do Nowego Orleanu. Wkrótce wyjeżdżają następne, a potem i sama Paulina; pragnie poznać warunki w jakich jej siostry żyją i działają. Koniecznością staje się także założenie w Stanach Zjednoczonych Domu Macierzystego Zgromadzenia.