Wojska powietrznodesantowe: Różnice pomiędzy wersjami

'''Wojska powietrznodesantowe''' (wojska spadochronowe, [[spadochroniarze]]) – [[oddział wojskowy|oddziały wojskowe]] przeznaczone do przeprowadzania [[desant]]u z powietrza z [[śmigłowiec|śmigłowców]] i [[samolot]]ów.

Pierwsze oddziały powietrznodesantowe powstały w latach 30. XX wieku w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] i [[Niemcy|Niemczech]] (''[[Fallschirmjäger]]'' – strzelcy spadochronowi). Na krótko przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] najlepiej rozwinięte oddziały powietrznodesantowe miał ZSRR – dysponowały one nawet lekkimi pojazdami pancernymi, jednak brakowało im odpowiedniej liczby samolotów{{fakt|data=2011-06}}.

[[Plik:Paratroopers fsa 8e00223.jpg|thumb|AmerykańscySpadochroniarze spadochroniarze[[US Army]] przed skokiem]]

W [[lata 50. XX wieku|latach 50. XX wieku]] rozpoczęła się rewolucja polegająca na masowym wykorzystaniu [[śmigłowiec|śmigłowców]], które stały się jednym z głównych środków transportu oddziałów powietrznodesantowych, znacząco zmieniając sposób działania (mogli zostać nie tylko dostarczeni na front z powietrza, ale i w ten sam sposób wycofani). W okresie powojennym udało się zapewnić spadochroniarzom nasycenie sprzętem ciężkim. Rosjanie skonstruowali bojowe wozy desantowe ([[BMD-1]]), a Amerykanie wyprodukowali dla wojsk powietrznodesantowych [[czołg lekki|czołgi lekkie]] (np. [[M551 Sheridan|M551 ''Sheridan'']]). Opracowano też metody zrzucania pojazdów pancernych na [[spadochron]]ach lub przenoszenia ich śmigłowcami. Uzbrojenie spadochroniarzy poprawiło wydatnie pojawienie się PPK oraz przenośnych wyrzutni rakiet przeciwlotniczych, takich jak ''Strieła'' czy [[FIM-92 Stinger|FIM-92 ''Stinger'']].