Łuków (rejon turzyski): Różnice pomiędzy wersjami

W marcu 1943 roku Maciejów zaatakowała [[Ukraińska Powstańcza Armia|UPA]]. Wysłany w pościg za jej oddziałami 103 batalion Schutzmannschaft zdezerterował i przyłączył się do napastników. Inicjatorem dezercji był Iwan Kłymczak "Łysyj"<ref>Grzegorz Motyka, ''Od rzezi wołyńskiej do akcji „Wisła”'', Kraków 2011, ISBN 978-83-08-04576-3, ss. 101-102</ref>, dowodzący później eksterminacją [[Ostrówki (Wołyń)|Ostrówek]] i [[Wola Ostrowiecka|Woli Ostrowieckiej]]<ref>Władysław Filar, Wołyń 1939-1944, Toruń 2003, s. 99-100</ref>. Według [[Mykoła Łebed|M.Łebedia]] i powołującego się na niego [[Grzegorz Motyka (historyk)|G.Motyki]] odtworzony batalion ponownie zdezerterował w latem do UPA<ref>Grzegorz Motyka, "Ukraińska partyzantka 1942-1960", Warszawa 2006, ISBN 83-88490-58-3, s.198</ref>. W sierpniu 1943 podczas [[rzeź wołyńska|rzezi wołyńskiej]] Maciejów stał się miejscem schronienia polskich uchodźców. Niemcy sukcesywnie wywozili ich do [[Chełm]]a, na [[roboty przymusowe w III Rzeszy]] bądź do obozów przejściowych. W miasteczku przystąpili do werbowania Polaków do policji<ref>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945'', Warszawa 2000, ISBN 83-87689-34-3, s.362</ref>. W grudniu 1943 przerzucono z Żytomierszczyzny do Maciejowa [[107 Batalion Schutzmannschaft]] złożony z Polaków, który miesiąc później zdezerterował do [[27 Wołyńska Dywizja Piechoty|27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej]]<ref>Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko, ''Ludobójstwo...'', s.1077</ref>.