Walki o Warszawę (1944): Różnice pomiędzy wersjami

Na początku września 1944 wojska prawego skrzydła [[1 Front Białoruski|1 Frontu Białoruskiego]] (dowódca marszałek [[Konstanty Rokossowski]]), po walkach na przed­polach Warszawy, osiągnęły rubież: [[Ze­grze|Zegrze]], [[Słupno]], [[Wesoła]], [[Stara Miłosna]], [[Międzylesie]], [[Zbytki]]. Na rubieży tej Niemcy oparlirozbudowali przedni skraj obrony przedmościa warszawskiego. Na terenie o powierzch­ni 700 km² kwadratowych Niemcy zgromadzili siłyjednostki 4 KPanc SS w składzie dwóch dywizji pancernych SS „Wiking” i „Totenkopf”, węgierskiej 1 Dywizji Kawalerii i 73 DP z 9 Armii. Skuteczność obrony Warszawy dowództwo GA „Mitte” wiązało z utrzymaniem przedmościa. Niemcy za wszelką cenę starali się nie dopuścić Rosjan do Wisły. Obawiali się połączenia wojsk sowieckich z powstańcami.

W celu likwidacji przedmościa, dowództwo 1 FB przygotowało operację siłami 70 Armii i 47 Armii. 47 Armii podporządkowano [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 DP im. Tadeusza Kościuszki]] ( dowódca gen. Wojciech Bewziuk. Główne uderzenie zaplanowano od południa w kierunku: [[Miedzeszyn]], [[Anin]], [[Wygoda]], dworzec wschodni, pomocnicze: z północnego wschodu w kierunku: [[Radzymin]], Praga.

1 DP im T. Kościuszki dzia­łała w składzie sowieckiego 125 Kor­pusu Armijnego, na jego głównym kierunku uderzenia i współdziałała z sowieckimi 76 DP i 175 DP. 1 DP otrzymał dokonywałazadanie przełamaniaprzełamać niemieckiejniemiecką obronyobronę na od­cinku 1,7 km., pomiędzy hutą szkła a stacją kolejową Międzyle­sie, i poprowadziłakontynuować natarcie na głębokość 16 km w kierunku na [[Anin]], [[Wawer]], Pra­gę i w rejonie mostu Kierbedzia wyjśćwysjść nanad [[Wisła|Wisłę]]. Cały pas natarcia na tym odcinku był silnie pocięty i gę­stogęsto zabudowany. Na umocnionychUmocnionych stano­wiskachwisk na kierunku natarcia 1 DP bronił się niemiecki 70 pp z 73 DP wspierany z zachodnie­go brzegu Wisły przez 173 pułk artylerii i artylerię ciężką. 1 DP, na czas natarcia, wspierana była sowiecką artylerią, w tym artylerią rakieto­wejwą, (wzmocniona Katiusze),była batalionem czołgów i batalionem saperów. Dowódca dywizji gen. W. Bewziuk ugrupował dywizjedywizję w trzydwa rzuty. W pierwszym nacierały [[1 Praski Pułk Piechoty|1]] i [[3 Berliński Pułk Piechoty|3]] Pułkipułki Piechotypiechoty, w drugim [[2 Berliński Pułk Piechoty|2 Pułk Piechoty]].

10.09.1944 w godzinach rannych wykonano rozpoznanie walką siłami jednego batalionu sowieckiego i 1 batalionu 3 PPpp. O godzinie 13.:00, po półtoragodzinnym przygotowaniu artyleryj­skim i lotniczym, przystąpiono do natar­cia. Do końca dnia dywizja przełamała pierwszą i drugą pozycje obronną, rozbiła 70 pp w rejonie m. GlinkiGlinek i osią­gnęła szosę Czaplowizna - Wawer. Na­stępnego dnia podeszła pod [[Kawęczyn]]. 12.09 zbliżyła się do Pragi, gdzie wie­czorem na przedpolach odparła kontr­uderzeniekontruderzenie niemieckiego pułku piechoty zmotoryzowanej, wspartejwsparte czołgami z 19 DPanc. 13 września 1944 1 DP im T. Kościuszki pro­wadziła walki uliczne na Pradze wspiera­na w końcowej fazie walk przez [[1 Brygada Pancerna im. Bohaterów Westerplatte|1 BPanc im. Bohaterów Westerplatte]] i 13 Pułkpułk Artyleriiartylerii Ppancprzeciwpancernej. Do 16.:30 1 PPpp osiągnął skrzyżowanie ulic: Zamojskiego z Targową i Zieleniecką. W nocy 2 PPpp zdobył Dworzec Wileński, a 3 PPpp stację kolejową Warszawa - Praga. Ro­sjanieRosjanie, ze 175 DP w tym czasie, zdobyli Grochów i kontynuowali natarcie na [[saska Kępa|Sa­ską Kępę]]. Prawy sąsiad, 76 DP, zdobyła [[Targówek]] i rozpoczęła walki o Nowe [[Bródno]]. W godzinach rannych 15 września 1944 cała Praga była wolna. Wyzwolenie Pragi stało się podsta­wą działań 1 Armii WP mającej za zada­nie uchwycenie przyczółków na lewym brzegu Wisły i udzielenie wsparcia wal­czącym jeszcze powstańcom.

Straty 1 DP: 1792 żolnierzyżołnierzy i oficerów, w tym 310 zabitych i zaginionych, 1482 rannych. Straty niemieckie: ok. 2 tys. zabitych i rannych, 106 dostało sie do niewoli.