Madame Pompadour: Różnice pomiędzy wersjami

Mimo wszystko życie faworyty królewskiej nie było usłane różami. Opinia francuska zarzucała jej klęski oręża i dyplomacji francuskiej. Do tego w nią właśnie najostrzej godziła satyra i kąśliwe paszkwile. Najcięższym ciosem, jaki przyszło jej przeżyć, była śmierć trzynastoletniej córki. W okresie, kiedy markiza nie mogła już zadowalać króla przymiotami swojej urody, został utworzony Jeleni park. Było to miejsce, do którego sprowadzano młode dziewczynki. Kres życia markizy nastąpił w roku 1764, ku radości [[Francuska_Rodzina_Królewska#Mesdames_Tantes|''Mesdames Tantes'']] (córek króla: [[Maria Adelajda Burbon|Madame Adelajdy]], [[Wiktoria Ludwika Burbon|Madame Wiktorii]] i [[Zofia Filipa Burbon|Madame Zofii]]), kiedy to zmarła po przebyciu choroby płuc<ref>E.Herman, s.43.</ref>.

Markiza de Pompadour mawiała: ''(żyjmy hucznie i wesoło), a po nas choćby potop!'' - ''aprés nous le déluge''. Załamany śmiercią madamme de Pompadour Ludwik dopiero po czterech latach, w roku 1768, wziął kolejną ''maîtresse-en-titre'', paryską prostytutkę, madamme du Barry<ref>E.Herman, s.44.</ref>.