Stanisław Tessaro: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne, kat. |
drobne merytoryczne |
||
Linia 33:
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] walczył w szeregach pierwszej [[Legiony Polskie 1914-1918|Legionów Polskich]]. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem [[1 Pułk Piechoty Legionów|1 Pułku Piechoty Legionów]]. 29 września 1914 awansował na [[porucznik]]a, a 15 czerwca 1915 na [[Kapitan (ranga)|kapitana]]<ref>''Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich ...'', s. 3.</ref>. 22 października 1914 został ranny w [[Bitwa pod Laskami i Anielinem|bitwie pod Anielinem]]. W lipcu 1917, po [[Kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]], został internowany w [[Szczypiorno|Szczypiornie]]. Do obozu udał się na ochotnika, w mundurze sierżanta, razem z szeregowymi żołnierzami Legionów. W Szczypiornie pełnił funkcję konspiracyjnego komendanta obozu. Zadenuncjowany Niemcom został wywieziony do [[Rzesza|Reichu]]. Był więziony w [[Havelberg]]u, [[Rastatt]] i [[Werl (miasto)|Werl]]. W połowie października 1918 powrócił do Królestwa Polskiego i został komendantem Okręgu VIIIa [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]] w Zamościu. 1 listopada 1918, wykonując rozkaz generała [[Edward Śmigły-Rydz|Edwarda Śmigły-Rydza]], przeprowadził mobilizację POW na terenie okręgu zamojskiego. 4 listopada awansował na [[major]]a i został mianowany komendantem Okręgu Wojskowego „Zamość”. Był jednym z organizatorów Chełmskiego Pułku Piechoty, który został później przemianowany na [[35 Pułk Piechoty (II RP)|35 Pułk Piechoty]].
Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy Batalionu Zapasowego 35 Pułku Piechoty. W maju 1919 został przeniesiony do [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]], w której objął dowództwo [[Grupa operacyjna|grupy operacyjnej]] złożonej z trzech baonów piechoty, szwadronu kawalerii i baterii artylerii. Od 19 lipca 1919 do 23 lipca 1920 dowodził [[2 Pułk Piechoty Legionów|2 Pułkiem Piechoty Legionów]]. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie byłych Legionów Polskich”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od lipca do października 1921 dowodził [[II Brygada Piechoty Legionów|II Brygadą Piechoty Legionów]] i jednocześnie, od września 1920 do 1921, pełnił obowiązki dowódcy [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]]<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'', s. 25, 917.</ref>. Od 1923 do maja 1926 był dowódcą piechoty dywizyjnej [[30 Poleska Dywizja Piechoty|30 Dywizji Piechoty]]. 31 lipca 1926 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 9 sierpnia 1926 r., Nr 31, s. 246.</ref>.
16 marca 1927 Prezydent RP [[Ignacy Mościcki]] na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]] awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 12. lokatą w korpusie generałów<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 19 marca 1927 r., Nr 10, s. 91.</ref>.
| |||