Bracia szkolni: Różnice pomiędzy wersjami

Po wojnie bracia odzyskali budynek w Częstochowie przy ul. Pułaskiego 71 i wznowili działalność Szkoły Powszechnej, zlikwidowanej w [[1940]] r. Otwarto tam również Gimnazjum męskie, które już działało w okresie okupacji od [[1944]] r. na tajnych kompletach, wykorzystując w tym celu pomieszczenia Domu Dziecka, prowadzonego przez braci. Obydwie placówki oświatowe istniały do [[1948]] r., kiedy to pozbawiono braci wszystkich instytucji szkolno-wychowawczych, które dotychczas prowadzili. W rezultacie stracili oni możliwość zarobkowania i utrzymania się. Wszyscy bracia zgromadzili się w jednym domu, jaki im pozostał na terenie Polski, tj. w Częstochowie przy ul. Pułaskiego 71. Po likwidacji szkół i innych placówek wychowawczych w [[1949]] r. powstało pytanie, co dalej? Bracia stopniowo szukali nowego terenu działalności pedagogicznej. Zaangażowali się jako nauczyciele i wychowawcy w Niższym Seminarium Duchownym w Częstochowie ([[1951]]) i w Lublinie ([[1952]]). Korzystali ze sposobności, by zdobywać jeszcze wyższe kwalifikacje dla przyszłej misji. Niektórzy załamywali się, nie widząc szansy rozwoju małej wspólnoty zakonnej, liczącej mniej niż 10 braci.

 

 

Czterdzieści lat po ponownym otwarciu nowicjatu, został przełamany impas powołaniowy. Liczba braci wzrosła, co pozwoliło na podejmowanie nowych zadań dla dzieci i młodzieży szkolnej. W [[1970]] r. bracia szkolni zaangażowali się jako wychowawcy i nauczyciele w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach k. Warszawy. W trzy lata później na zaproszenie ks. Wojciecha Wołosa bracia przybyli do Gdańska, by następnie przenieść się do Sopotu i pracować jako katecheci. W [[1975]] r. od Paulinów bracia otrzymali budynek przy ul. Lisinieckiej 38 w Częstochowie, dziś ul. Stefana kard. Wyszyńskiego i otworzyli zakład dla chłopców z umiarkowanym upośledzeniem umysłowym. W tym samym roku przejęli po siostrach szkolnych de Notre-Dame zakład dla chłopców upośledzonych w Zawadzkiem na Opolszczyźnie. Zaangażowanie się w tę formę pracy było spowodowane propozycjami, wysuwanymi pod adresem braci, jak i tym, że praca katechetyczna nie pozwalała im na utrzymanie. Ten nowy kierunek w historii polskiej prowincji był świadomie wybrany przez ówczesnego prowincjała br. Franciszka Taranka. W [[1982]] r. wizytatorem polskiej prowincji został br. Tadeusz Gorla. Kontynuował on politykę zakonną poprzedników i nadal organizował nowe wspólnoty katechetyczne: w Łodzi ([[1981]]), Ksawerów-Pabianice ([[1983]]), Gowarczów ([[1984]]), Sosnowiec ([[1986]]), Jaworzno ([[1987]]), Stalowa Wola ([[1987]]) Piotrków Trybunalski ([[1988]]), Warszawa ul. Deotymy 41 ([[1988]]), Warszawa ul. Łagowska (1990) i dwie wspólnoty oparte na pracy opiekuńczo-wychowawczej z dziećmi upośledzonymi umysłowo w Uszycach ([[1983]]), w Przytocku ([[1989]]). Tak duży i liczebny przyrost wspólnot był możliwy tylko dlatego, że za tego prowincjała liczba braci znacznie się zwiększyła. Tak duży przyrost kandydatów pozwolił braciom myśleć o pomocy misjom. Po wizycie w Polsce br. superiora Jose Pablo Basterrechea w [[1982]] r., zamiary spełniły się i kilku braci wyjechało najpierw do Francji na kursy przygotowawcze, aby potem pracować w Kamerunie. W [[1991]] r. bracia polscy przyjęli ofertę współpracy z braćmi słowackimi, doprowadzając do utworzenia Szkoły Podstawowej w Bratysławie.