Aleksandra Zagórska: Różnice pomiędzy wersjami

|siły zbrojne = [[Wojsko Polskie II RP|Wojsko Polskie]]

|jednostki = [[Ochotnicza Legia Kobiet]]

|stanowiska = Komendantkakomendantka [[Ochotnicza Legia Kobiet|Ochotniczej Legii Kobiet]]

Od [[1904]] studiowała na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]]. W tym samym roku wstąpiła do [[Organizacja Bojowa PPS|Organizacji Bojowej PPS]]. W [[1906]] założyła wspólnie z [[Czesław Świrski|Czesławem Świrskim]] wytwórnię materiałów wybuchowych, w której wyprodukowano ładunki wybuchowe wykorzystanie m. in. w akcji "[[krwawa środa]]". Następnie wstąpiła do [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]], a także do [[Związek Strzelecki "Strzelec"|Związku Strzeleckiego we Lwowie]]. Była organizatorką kobiecych drużyn [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]]. W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] była organizatorką kobiecej służby wywiadowczej [[I Brygada Legionów Polskich|I Brygady Legionów Polskich]]. W stopniu [[major]]a brała równieżwzięła udział w [[Bitwa o Lwów 1918-1919|obronie Lwowa 1918-1919]], w czasie której straciła syna, jednego z [[Orlęta Lwowskie|Orląt Lwowskich]], [[Jurek Bitschan|Jurka Bitschana]]. [[4 listopada]] [[1918]] zorganizowała kobiecą organizację paramilitarną [[Ochotnicza Legia Kobiet]], której była komendantką. Ochotniczki tej formacji czynnie brały udział w walkach. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] ponownie stanęła do walki, organizując kolejne bataliony Ochotniczej Legii Kobiet. Dosłużyła się stopnia [[podpułkownik]]a. Z dniem 1 października 1921, na własną prośbę, została zwolniona z czynnej służby wojskowej<ref>''Polska Zbrojna'' Nr 17 z 25 października 1921 r. s. 3.</ref>.

Z pierwszego małżeństwa miała syna, [[Jurek Bitschan|Jerzego]], który mając czternaście lat wziął udział w walkach o Lwów i poległ 21 listopada 1918<ref>''W obronie Lwowa i Kresów Wschodnich. Polegli od 1-go Listopada 1918 do 30-go Czerwca 1919'', Nakładem Straży Mogił Polskich Bohaterów, Lwów 1926, s. 79-80.</ref>. Jej drugim mężem był [[Lwów|lwowski]] lekarz, z którym mieszkała na lwowskim Kulparkowie. [[Dwudziestolecie międzywojenne w Polsce|W okresie międzywojennym]] mieszkała w [[Radość (Warszawa)|Radości]] w [[Warszawa|Warszawie]]. Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] ukrywała się pod nazwiskiem Aleksandra Bednarz. Zmarła [[14 kwietnia]] [[1965]] w wieku 79 lat. Została pochowana na [[Cmentarz Bródnowski|Cmentarzu Bródnowskim]] (aleja 71B, rząd III, grób 11).

* Złoty [[Krzyż Zasługi|Złoty Krzyż Zasługi]]