Kwark: Różnice pomiędzy wersjami

Szansa na potwierdzenie istnienia kwarków pojawiła się w 1968 podczas eksperymentów z głęboko nieelastycznym rozpraszaniem elektronów<ref>[http://www.physics.ox.ac.uk/documents/PUS/dis/SLAC.htm Stanford Linear Accelerator Center]</ref> w [[Stanford Linear Accelerator Center|SLAC]]. Przy mniejszych energiach elektrony odbijały się od protonu tak, jakby był on jednorodną elastyczną kulką. Przy wzroście energii zderzeń, gdy pęd elektronów zwiększano na tyle, że długość [[Fale materii|fali materii]] tych elektronów stała się mniejsza od rozmiarów protonu, elektrony zaczęły rozpraszać się w taki sposób, jakby zderzały się z punktowymi obiektami wewnątrz protonu<ref>tzn. miały określoną energię i poruszały się pod określonymi kątami do pierwotnego kierunku</ref>. Gdyby ładunek wewnątrz protonu był rozłożony równomiernie, elektrony powinny rozpraszać się pod niewielkimi kątami. Eksperyment natomiast ujawnił nadspodziewanie dużo rozproszeń pod dużymi kątami<ref>Zagadnienie niesprężystości tych zderzeń dla omawianego zjawiska jest problemem wtórnym i nieistotnym. Doświadczenie nazwano głęboko nieelastycznym oddziaływaniem elektron-proton z tego powodu, że przy tak dużych energiach zderzenia, część energii kinetycznej jest zużywana na kreację nowych cząstek</ref><ref>[http://www.physics.ox.ac.uk/documents/PUS/dis/DIS.htm Rozpraszanie głęboko niesprężyste, Stanford Linear Accelerator Center]</ref>. Jest to efekt [[analogia|analogiczny]], (niezgodność kąta rozpraszania z oczekiwaniami) jak obserwowany 50 lat wcześniej w [[Eksperyment Rutherforda|doświadczeniu Rutherforda]].