Powstanie węgierskie (1848–1849): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.1) (Robot dodał ja:ハンガリー革命 (1848年) |
|||
Linia 21:
W lutym 1849 naczelnym dowódcą wojsk węgierskich został mianowany gen. [[Henryk Dembiński (generał)|Henryk Dembiński]], zdymisjonowany na rzecz gen. Görgeya po przegranej [[Bitwa pod Kápolną|bitwie pod Kápolną]]. Koniec marca przyniósł powstańcom długo oczekiwaną serię zwycięstw. Pod wpływem wiadomości o zwycięstwach, ewakuowany do Debreczyna sejm ogłosił [[19 kwietnia]] niepodległość Węgier, detronizując Habsburgów. W miejsce Komitetu Obrony Narodowej powołano rząd narodowy, na czele którego stanął [[Bertalan Szemere]], głową państwa - prezydentem został Lajos Kossuth, ministrem obrony narodowej gen. [[Artur von Görgey]].
W maju 1849 cesarz [[Franciszek Józef I]] uzyskał od [[Imperium Rosyjskie|Rosji]] pomoc wojskową. W czerwcu Rosjanie (feldmarszałek [[Iwan Paskiewicz]]) i Austriacy (feldmarszałek [[Julius Jacob von Haynau|J. Haynau]]) wkroczyli na Węgry. Od sierpnia 1849 naczelnym wodzem armii węgierskiej był gen. [[Józef Bem]]. Bem po bitwie [[Bitwa pod Segesvárem|pod Segesvárem]] (dzisiejsza Sighişoara), w której poległ jego adiutant, wybitny poeta [[Sándor Petőfi]], został wyparty z Siedmiogrodu. Po klęsce honwedów [[9 sierpnia]] [[Bitwa pod Temeszwarem|pod Temeszwarem]] (dzisiejsza [[Timișoara|Timisoara]]), gdzie wojska gen. Haynaua pokonały wojska gen. Bema, i ostatecznej kapitulacji pod Világos ([[13 sierpnia]]) rewolucja upadła. Żołnierze, L. Kossuth, gen. J. Bem przekroczyli granicę [[Turcja|turecką]]. Mimo pomocy udzielonej władzom austriackim przez Chorwatów, Serbów i Rumunów, rząd wiedeński nie wynagrodził im tego i stosował politykę represji i [[Germanizacja|germanizacji]]{{fakt}}.
== Polacy w powstaniu węgierskim ==
| |||