Andronik III Paleolog: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.3) (Robot przeniósł strony z it:Andronico III di Bisanzio do it:Andronico III Paleologo |
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ) |
||
Linia 25:
== Wczesne lata ==
Andronik urodził się 25 marca 1297 roku jako najstarszy syn [[Michał IX Paleolog|Michała IX Paleologa]], od 1294 roku współcesarza, i [[Rita Armeńska|Rity (Marii) z Armenii]]. Ulubieniec dziadka, cesarza [[Andronik II Paleolog|Andronika II]], w 1316 roku otrzymał godność współcesarza<ref name="Caw182">{{cytuj książkę|tytuł=Medieval Lands |nazwisko=Cawley |imię=Ch. |url=http://fmg.ac/Projects/MedLands/BYZANTIUM%2012611453.htm#_Toc177455182}}</ref> i był wyznaczony na następcę po swoim ojcu. Zdolny, przystojny, o ujmującym obejściu łatwo zjednywał sobie ludzką przychylność. Z upływem lat stosunki między nim, a dziadkiem zaczęły się psuć. Lekkomyślny tryb życia młodego Andronika, jego rozwiązłość i marnotrawstwo wystawiały cierpliwość dziadka na coraz większą próbę. Z drugiej strony opieka dziadka zaczynała młodzieńcowi coraz bardziej ciążyć, co prowadziło do licznych napięć i urazów. Nieszczęśliwy koniec jednej z przygód miłosnych wnuka, doprowadził do konfliktu. Młody Andronik nakazał zabić z zasadzki człowieka, którego uważał za swego rywala. W wyniku omyłki, z rąk służących, zginął młodszy brat Andronika, Manuel. Wiadomość o tragedii przyspieszyła śmierć złożonego ciężką chorobą w Tesalonice ojca, Michała IX (12 października 1320). Na wieść o tym rozgniewany Andronik II pozbawił wnuka praw do tronu i w 1321 roku chciał postawić wnuka przed sądem patriarchy i senatu Konstantynopola.<ref name="Ost463">{{Cytuj książkę | nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=463 }}</ref> <ref name=autonazwa1>M.J. Leszka, ''Andronik II'', [w:] ''Paleologowie'', seria: "Dynastie świata", Warszawa 2011, s. 26 - 29.</ref>
== Walka o władzę ==
Linia 34:
Kantakuzen został mianowany megadomestykiem, Syrgianes - [[megaduks]]em. W krótkim czasie doszło do tarć między dwoma głównymi współpracownikami młodszego Andronika. Kiedy Andronik III Młodszy stanął po stronie Kantakuzena, Syrgianes, twórca militarnego sukcesu młodszego z Paleologów przeszedł do obozu cesarskiego Andronika II Starszego. W 1322 roku wojna rozgorzała na nowo. Opinia ludności coraz bardziej przechylała się na stronę młodego włądcy, tym bardziej, że nie szczędził on obietnic. Poddały mu się nawet miasta leżące w pobliżu Konstantynopola. Kolejne porozumienie zachowywało status quo, a Andronik II przyznał wnukowi tytuł współcesarza spełniając jego żądania. Uroczysta koronacja miała miejsce 2 lutego 1325 roku<ref name="Ost465">{{Cytuj książkę | nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=465 }}</ref>.
Po raz trzeci wojna wybuchła w marcu 1327 roku. Jej właściwym przywódcą był Kantakuzen. Po stronie Andronika III opowiedziały się Macedonia i [[Saloniki|Tesaloniki]]. W styczniu 1328 roku Andronik III wraz z Kantakuzenem uroczyście wkroczyli do Tesalonik. W toku tej wojny Andronik III był związany z carem bułgarskim [[Michał III Szyszman|Michałem Szyszmanem]]. Po sukcesach w Macedonii car bułgarski przeszedł na stronę Andronika II, dyplomacji Andronika III udało się jednak powstrzymać go od akcji zbrojnej. Ostatecznie wycofał się ze współdziałania ze starym cesarzem. 24 maja 1328 roku Andronik III wkroczył bez walki do Konstantynopola. Stary cesarz został opuszczony przez dwór, służbę i strażników. Abdykował więc na rzecz Andronika III i przeniósł się do klasztoru, przybierając imię Antoniego.<ref name="Ost466">{{Cytuj książkę | nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=466 }}</ref> <ref
== Cesarz ==
| |||