Nizina Mandżurska: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne
lit.
Linia 3:
Rozległe obszary czarnoziemów stepowych umożliwiły rozwój rolnictwa<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Maryański | imię2 = Andrzej | nazwisko2 = Halimarski | inni = red. Hanna Krzysztofik | tytuł = Chiny | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1980 | strony = 78 | isbn = 83-01-00952-7}}</ref>. Na Nizinie Mandżurskiej uprawia się pszenicę, soję, buraki cukrowe, kukurydzę, jęczmień, proso, sorgo, ziemniaki, len, na południu także ryż i konopie<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Maryański | imię2 = Andrzej | nazwisko2 = Halimarski | inni = red. Hanna Krzysztofik | tytuł = Chiny | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1980 | strony = 133–138 | isbn = 83-01-00952-7}}</ref>. Ponadto rozpowszechniona jest hodowla koni i owiec oraz pszczelarstwo<ref>{{cytuj książkę | imię = Andrzej | nazwisko = Maryański | imię2 = Andrzej | nazwisko2 = Halimarski | inni = red. Hanna Krzysztofik | tytuł = Chiny | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | rok = 1980 | strony = 141–142 | isbn = 83-01-00952-7}}</ref>. Ważny region przemysłowy i górniczy z bogatymi złożami rud żelaza, węgla kamiennego i ropy naftowej. Główne miasta to [[Shenyang]], [[Anshan]], [[Changchun]] i [[Harbin]]<ref name = Britannica/>.
 
W obrębie Niziny Mandżurskiej wyrózniawyróżnia się kilka mniejszych nizin, m.in. [[Liaohe Pingyuan|Liaohe]] i [[Songnen Pingyuan|Songnen]].
 
== Zobacz też ==