Brytyjskie okręty podwodne typu E: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
rozbudowa p.1 |
Działania na Bałtyku p. 2 |
||
Linia 1:
{{Typ okrętu podwodnego infobox
|nazwa = Okręty podwodne typu E
|grafika = HMS E7 (WWI).jpg
|rodzaj =
|kraj = [[Wielka Brytania]]
|projekt =
|stocznia = Barrow, Chantham, Armstrong, Beardmore, Scott, Fairfield, Cammell Laird, Swan Hunter, Denny, Thornycroft, John Brown, Palmer, White, Yarrow
|zbudowane = 58
|wodowaniepierwsza =
|wodowanieostatnia =
|uzytkownicy = {{Bandera|GBR|wojenna}}
|poprzednik =
|następca =
Linia 38:
}}
'''Okręty podwodne typu E''' – [[Wielka Brytania|brytyjskie]] [[okręt podwodny|okręty podwodne]] z czasów [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]] stanowiące ulepszenie konstrukcji wcześniejszych jednostek typu ''[[Brytyjskie okręty podwodne typu D|D]]''. Od swoich poprzedników jednostki typu ''E'' przejęły duże zewnętrzne zbiorniki balastowe (saddle tanks), dziobowe i rufowe stery głębokości oraz sporych rozmiarów [[kiosk okrętu podwodnego|kiosk]]. Celem zwiększenia przeżywalności okrętów na polu walki oraz kontroli uszkodzeń ich konstrukcja uwzględniała [[gródź wodoszczelna|grodzie wodoszczelne]]. Modyfikowane w trakcie budowy kolejnych jednostek okręty, stanowiły trzon brytyjskiej floty podwodnej w czasie pierwszego wielkiego konfliktu dwudziestego wieku. W jego trakcie, prowadziły zakrojone na szeroka skalę działania bojowe na [[Morze Północne|Morzu Północnym]] i [[Morze Śródziemne|Śródziemnym]], z sukcesami operując także na morzach [[Morze Marmara|Marmara]] i [[Morze Bałtyckie|Bałtyckim]]. Jednostki tego typu zatopiły siedem nieprzyjacielskich okrętów podwodnych oraz znaczną liczbę jednostek nawodnych, w tym turecki [[pancernik]] [[SMS Kurfürst Friedrich Wilhelm|„Hairedin Barbarossa”]] oraz niemiecki [[krążownik pancerny]] [[SMS Prinz Adalbert (1904)|„Prinz Adalbert”]]. Sukcesy wojenne zostały jednak okupione stratą blisko połowy jednostek tego typu.
== Operacje bojowe podczas I wojny światowej ==
Linia 47 ⟶ 46:
Operacje te, szczególnie przeciwko niemieckim okrętom, spowodowały znaczne zakłócenia w niemieckich operacjach na Bałtyku podczas wojny i zmusiły szwedzką marynarkę wojenną do rozpoczęcia działań konwojowych.
W odpowiedzi na połączone działania brytyjskich jednostek typu E oraz okrętów rosyjskich w 1915 roku, także niemiecki dowódca [[Hochseeflotte]], [[Grossadmiral]] książę [[Henryk Hohenzollern]] rozpoczął eskortowanie konwojów miedzy Szwecją, a Niemcami, co okazało się bardzo skuteczne: niezależnie od dużej aktywności alianckich okrętów, udało się im zatopić jedynie pięć frachtowców, podczas gdy siły alianckie utraciły jeden z brytyjskich okrętów który wszedł na minę. Dowództwo brytyjskie przez [[Archangielsk]] wysłało na Bałtyk dodatkowe cztery okręty, jednakże przed zakończeniem operacji bałtyckich w 1916 roku w wyniku oblodzenia wykonały one jedynie jeden patrol. W 1917 roku, okręty brytyjskie zaangażowane były w ciężkie walki zmierzające do przeszkodzenia Niemcom w ich postępach w kierunku [[Zatoka Ryska|Zatoki Ryskiej]], co jednak nie przyniosło im sukcesu. W ciągu tego roku zatopiono bowiem jedynie jeden frachtowiec, przy stracie jednego własnego okrętu (i trzech rosyjskich). Niemiecka ofensywa na dodatek, wywołała konieczność samozatopienia zatopienia czterech jednostek rosyjskich i siedmiu brytyjskich, celem zapobieżenia ich wpadnięciu w ręce nieprzyjaciela.
== Bibliografia ==
| |||