Bolesław Łaszczyński: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
m wiki |
||
Linia 1:
'''Bolesław Łaszczyński''' - ([[1843]]-[[1909]]), art. [[malarz]].
Urodził się w r. [[1843]] (lub [[1842]]) w majątku rodzinnym w Grabowie w ówczesnym pow. wrzesińskim, był synem Stanisława, właściciela ziemskiego, oficera grenadierów gwardii W.P., zesłańca na [[Sybir]], i Olgi z Halpertów. Uczęszczał do gimnazjum Marii Magdaleny w [[Poznań|Poznaniu]], a potem wraz ze starszym bratem Władysławem został wysłany przez rodziców do szkoły w [[Tirlemont]] w [[Belgia|Belgii]].
Po ukończeniu tego gimnazjum Łaszczyński wyjechał do [[Heidelberg]]u, gdzie studiował [[archeologia|archeologię]]. W r. [[1865]] przeniósł się do [[Monachium]], aby rozpocząć w tamtejszej akademii sztuk pięknych studia malarskie. Przebył szkołę antyków i techniczną szkołę malarstwa. W r. [[1867]] przyznano mu medal brązowy.
W Monachium Łaszczyński zaprzyjaźnił się blisko z [[Maksymilian Gierymski|Maksymilianem Gierymskim]]. Studia ukończył Łaszczyński w r. [[1868]], następnie podróżował po [[Włochy|Włoszech]]; mieszkał we [[Florencja|Florencji]] i [[Rzym]]ie. W r. [[1872]] powrócił do Monachium.
Ok. r. [[1877]] Łaszczyński przeniósł się do [[Warszawa|Warszawy]]. Brał czynny udział w życiu artystycznym miasta, wystawiając swe prace w [[Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych|Tow. Zachęty Sztuk Pięknych]] (TZSP) (w l. [[1870]], [[1876]]-[[1890|90]], [[1892]]-[[1893|3]], [[1902]]), w Salonie Krywulta ([[1880]], [[1881]]). W l. [[1882]]-[[1889|9]] był członkiem komitetu TZSP.
W r. [[1891]] wyjechał do [[Poznań|Poznania]], aby tam wykonać dekorację prezbiterium katedry. To monumentalne dzieło składa się z sześciu kompozycji zatytułowanych: ''Aniołowie u Piasta'', ''Chrzest Polski'', ''Polska przedmurzem chrześcijaństwa'', ''Założenie katedry poznańskiej'', ''Św. Wojciech przynoszący hymn Bogurodzica'', ''Św. Józefat Kuncewicz'', malowidła w łuku tęczowym (Św. Cyryl i Metody, symbole sakramentów), 2 kompozycje w kaplicy Serca Jezusa (''Chrystus zstępujący do otchłani'', ''Uzdrowienie ślepych'') oraz dwie grupy alegoryczne ''Fiat Lux'' i ''Antemurale Chrystianitatis''.
Wykonał też ścienne obrazy w kaplicy seminarium duchownego w Poznaniu, (''Ojcowie Kościoła'', ''Legenda o bogatym młodzieńcu'') oraz fresk wg Przemienienia Rafaela dla kościoła Przemienienia Pańskiego. Pod koniec życia mieszkał w [[Kraków|Krakowie]].
Brał udział w wystawach krakowskiego [[Towarzystwo Przyjaciół Stuk Pięknych w Krakowie|Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych]] (TPSP) już w r. [[1868]], a następnie w l. [[1873]], [[1875]], [[1878]], [[1880]], [[1883]], [[1885]], [[1887]], [[1897]].
Studia Łaszczyńskiego w akademii monachijskiej i związki z polską kolonią artystyczną w Monachium znalazły swe odbicie w jego twórczości. Utwory jego charakteryzuje drobiazgowe wykończenie, poprawny akademicki rysunek, rozwinięcie anegdoty. Z zamiłowaniem malował obrazy przedstawiające sceny z przeszłości [[Polska|Polski]] (określane przez recenzentów jako «kontuszowe»), jak ''Tajna wiadomość z czasów konfederacji barskiej'', ''Pokuta szlachcica''.
Niektóre z nich były ilustracją utworów literackich [[Adam Mickiewicz|A. Mickiewicza]] (np. ''Czaty'', ilustracje do Pana Tadeusza: ''Tak, tak, Gerwazeńku'', ''Zamysły wojenne''), [[Henryk Sienkiewicz|H. Sienkiewicza]] (''Pojedynek Bohuna z Wołodyjowskim''), [[Jędrzej Kitowicz|J. Kitowicza]] (''Corda fidelium''). Znanym dziełem Łaszczyńskiego jest obraz ''Śmierć Chopina'' (namalowany w r. [[1874]]).
Przez pewien czas dostarczał Łaszczyński kompozycji do drzeworytów dla wychodzącego w Poznaniu pisma ''„[[Sobótka. Tygodnik Beletrystyczno-Ilustrowany]]”''.
Uprawiał również malarstwo religijne. Oprócz wspomnianych malowideł ściennych malował obrazy olejne, jak ''Nawiedzenie Najśw. Panny Maryi'', ''Niepokalane Poczęcie'', ''Św. Anna'', ''Kyrie Eleison'', ''Św. Michał''. Niektóre z nich znalazły się w kościołach, np. Wizytek w Warszawie, w kościele na Grzybowie (ten ostatni obraz artysta pokazał na wystawie w [[Paryż]]u w r. [[1886]]).
W czasie pobytu we Włoszech malował tamtejsze widoki, czasem ze sztafażem ludzkim. Wiele z nich pokazał na wystawach w [[Zachęta|Zachęcie]] i krakowskim TPSP: ''Przystań rybacka w 'Sorrento'', ''Chłopcy kąpiący się w Sorrento'', ''Łodzie rybackie w Porto d’Ancio'', ''Ruiny portu Nerona w Porto d’Ancio'', ''Zakątek rzymski'', ''Kościół Św. Dominika''. Malował Łaszczyński także pejzaże w kraju: ''Przedmieście nieświeskie'', ''Zagroda góralska w Wiśle'', ''Wioska'', ''Odnawianie kolumny Zygmunta III''.
Znaczną pozycję w twórczości Łaszczyńskiego stanowią portrety, wśród nich wymienić należy portrety: arcybiskupa F. Stablewskiego, Juliana Konstantego Ordona, bohatera wiersza Mickiewicza (malowany we Florencji w r. [[1872]]), staruszki Franciszki z Zakrzewskich Moraczewskiej ([[1896]]), Maksymiliana Jackowskiego, Portret damy z dziewczynką (wystawiony w Zachęcie w [[1879]]), Portret dzieci artysty (wystawiony w r. [[1882]]), Portret Michała Hertza, rysunek ''Po pracy''.
Zajmował się również publicystyką o sztuce, opracowywał głównie życiorysy współczesnych mu malarzy. W ostatnich latach życia nie wystawiał swoich obrazów.
Zmarł w Krakowie [[15 czerwca]] [[1909]]. Łaszczyński był ożeniony z Józefą Moraczewską, z którą miał dzieci: Olgę (zamężną Szczawińską), Janinę rzeźbiarkę, Grażynę, Zbigniewa i Witolda, doktora medycyny.
|