Sztuka grecka w okresie hellenistycznym: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Syria starożytna |
m poprawa linków |
||
Linia 12:
'''Sztuka grecka okresu hellenistycznego''' – sztuka ostatniego, umownego okresu dziejów [[sztuka starożytnej Grecji|sztuki starożytnej Grecji]]. Jego ramy czasowe wyznaczają: śmierć [[Aleksander Macedoński|Aleksandra Macedońskiego]] w [[323 p.n.e.]] oraz podbój [[Starożytny Egipt|Egiptu]] [[Ptolemeusze|Ptolemeuszy]], ostatniego, niezależnego państwa hellenistycznego ([[30 p.n.e.]]).
Podboje [[Aleksander Macedoński|Aleksandra Wielkiego]] rozszerzyły zasięg oddziaływania sztuki greckiej. Jednocześnie wiele z podbitych ziem już wcześniej posiadało bogate tradycje kulturowe (np. [[Starożytny Egipt|Egipt]], [[Mezopotamia]], [[Iran|Persja]] czy dolina [[Indus]]u). Przenikanie się elementów greckich i orientalnych, a także w późniejszym okresie [[Italia (kraina historyczna)|italskich]], zdecydowało o dalszych kierunkach rozwoju sztuki hellenistycznej. Wielu jej twórców, wywodząc się z tradycyjnych ośrodków artystycznych [[starożytna Grecja|Grecji]] i czerpiąc z bogatej spuścizny, poszukiwało nowych form wyrazu pełniej odpowiadających nowym realiom. Wraz z ekspansją terytorialną powstały nowe ośrodki, miejscowe tradycje wywierały wpływ na działających w nich artystów.
Nastąpił rozkwit nauk przyrodniczych i filozofii. Zainteresowanie człowiekiem i jego rozwojem osobowym zaowocowało w sztuce licznymi [[portret]]ami ludzi różnej kondycji, wszelkich ras i warstw społecznych; zdrowych, kalekich i starców. Przedstawienia na [[relief]]ach i obrazach zamiast neutralnego tła otrzymały bogate [[pejzaż]]e. Idealizacja została zastąpiona tendencjami [[Naturalizm (sztuka)|naturalistycznymi]], a [[klasycyzm|klasyczna]] [[Harmonia (muzyka)|harmonia]] ustąpiła miejsca [[Emocja|ekspresji]] i kontrastowi piękna i brzydoty.
| |||