Kajetan z Thieny: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MerlIwBot (dyskusja | edycje)
m Robot dodał zh:圣卡耶坦
Linia 25:
 
== Życiorys ==
Kajetan urodził się we włoskim mieście [[Vicenza]] w [[1480]] roku. Jego rodzicami byli Kasper i Maria Porto, a ponieważ ojciec Kajetana pochodził z Thieny, świętego często też nazywa się Kajetanem z Thieny. Matka Kajetana, po narodzeniu syna ofiarowała go Najświętszej Maryi Pannie z intencją, aby [[Matka Boża]] doprowadziła go do zbawienia.
 
Kajetan w [[1504]] roku uzyskał w [[Padwa|Padwie]] doktorat z prawa rzymskiego i kościelnego. W [[1506]] roku przeniósł się do [[Rzym]]u, gdzie na dworze papieskim pełnił funkcję protonotariusza papieskiego. Dwa lata później został mianowany [[proboszcz]]em w parafiach Malo i Bressanvido. W tym czasie był taki zwyczaj, że proboszczem mógł być mianowany człowiek świecki, żeby mieć źródło utrzymania, ale oczywiście obowiązki duszpasterskie wypełniali kapłani. Kajetan odwiedzał szpitale i przytułki dla ubogich, które starał się w miarę możliwości wspierać. Dopiero w wieku 36 lat Kajetan zdecydował się przyjąć [[święcenia kapłańskie]].
W [[1520]] roku Kajetan powrócił do Vicenzy. Bardzo dużo pracował z ludźmi: głosił kazania, spowiadał, prowadził katechizację dzieci i młodzieży, a także odwiedzał chorych i ubogich w szpitalach i przytułkach. Wokół niego zaczęli się gromadzić uczniowie, którzy wspomagali go w jego pracy.
 
Wystąpienie [[Marcin Luter|Marcina Lutra]] w [[1517]] r.roku, a następnie [[reformacja]] były przyczyną ogromnych strat zakonów, szczególnie [[benedyktyni|benedyktynów]] i [[augustianie|augustianów]]. W wielu krajach Europy życie zakonne ustało (Anglia, Skandynawia, większość państw niemieckich). Niedostosowanie do zmieniającej się rzeczywistości, bogactwo i upadek moralny starych zakonów były szczególnie atakowane przez zwolenników reformacji. W poł. [[XVI wiek]]u, jako odpowiedź Kościoła, powstał nowy typ zakonów — [[teatyni|klerycy regularni]], których członkowie kładli nacisk głównie na indywidualną, wewnętrzną religijność kapłanów i wiernych, pracę duszpasterską — kazania, spowiedź, ćwiczenia duchowne, a także edukacyjną. Najważniejszym zakonami kleryckim stali się [[jezuici]], założeni w [[1534]] r.roku przez [[Ignacy Loyola|św. Ignacego Loyolę]], a także [[pijarzy]], [[teatyni]] i [[kamilianie]] (kanonicy regularni posługujący chorym). Dążenia do odnowy przejawiały się również wśród mendykantów - zakonów żebrzących ([[karmelici bosi]], reformaci) i [[cystersiZakon Braci Mniejszych|cystersówfranciszkanie obserwanci, franciszkanie reformaci]]) i zakonów mniszych ([[trapiści|cystersów-trapistów]]).
 
W [[1523]] roku Kajetan powrócił do [[Rzym]]u, a w rok później papież zatwierdził powstanie nowego zgromadzenia zakonnego, założonego przez św. Kajetana. Zakon nazwano Kanonikami Regularnymi, ale od imienia założyciela nazywano go również kajetanami; używano również nazwy teatyni. Wśród pierwszych braci tego zakonu znalazł się także późniejszy papież [[Paweł IV (papież)|Paweł IV]].