Monte Cassino: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Historia: c Znacznik: usuwanie dużej ilości tekstu (filtr nadużyć) |
m Wycofano edycje użytkownika 79.186.186.72 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to 89.151.33.15. |
||
Linia 24:
== Historia ==
Włoskie Monte
[[Rzym]] z [[Neapol]]em, sprawiało, że klasztor wielokrotnie stawał się celem ataku. W 584 r. wzgórze zdobyli [[Longobardowie]], którzy zburzyli klasztor i wypędzili benedyktynów. Mnisi znaleźli schronienie w kościele św. Andrzeja w [[Rzym]]ie na Lateranie.▼
Wedle tradycji [[Benedykt z Nursji]] dotarł do Mons Casinum między 525 a 529 rokiem, już po pobycie w [[Rzym]]ie i w [[Subiaco]], gdzie założył pierwsze klasztory swojego zakonu. Mistyka miejsca kazała Benedyktowi założyć w Casinum kolejny klasztor i w nim osiąść. Na potrzeby klasztoru wykorzystano antyczne miejsce kultu urządzone po chrześcijańsku. Świątynia [[Apollo (mitologia)|Febusa]] stała się kościołem pw. św. Jana Chrzciciela. Benedykt zamieszkał w dwukondygnacyjnej wieży, w której napisał regułę zakonu benedyktynów (po zniszczeniach w 1944 przetrwała jej dolna partia). Klasztor na Monte Cassino stał się w owym czasie najważniejszym duchowym miejscem chrześcijańskiej Europy. Św. Benedykt przebywał w nim aż do swojej śmierci. Na Monte Cassino umarła również siostra bliźniaczka św. Benedykta, [[Święta Scholastyka|św. Scholastyka]], założycielka zakonu benedyktynek w [[Piumarola]]. Szczątki tych dwojga świętych są najcenniejszymi relikwiami opactwa.
Benedyktyni powrócili do Monte Cassino w 718 r. Wielki rozkwit opactwa nastąpił za opata św. Bertariusza, w pierwszej połowie IX w. Ale już w 883 r. klasztor zdobyli [[Saraceni]], niszcząc doszczętnie klasztor (w czasie tego najazdu spłonął rękopis reguły benedyktynów napisany przez św. Benedykł papieżem, przybierając imię [[Wiktor III]]. Nowy papież przez rok rezydował na Monte Cassino. Teb ta pokuj i dydyrały zniszczenie klasztoru, o czym poinformował [[Watykan]] i dowództwo aliantów. Dziś znr.), pozwoliło więc tosty karty Kościoła”.</ref>.▼
▲
▲Benedyktyni powrócili do Monte Cassino w 718 r. Wielki rozkwit opactwa nastąpił za opata św. Bertariusza, w pierwszej połowie IX w. Ale już w 883 r. klasztor zdobyli [[Saraceni]], niszcząc doszczętnie klasztor (w czasie tego najazdu spłonął rękopis reguły benedyktynów napisany przez św.
[[Kościół (budynek)|Kościół]] został [[Poświęcenie kościoła|konsekrowany]] przez [[Aleksander II (papież)|papieża Aleksandra II]] w 1071 r. W 1321 r. [[Jan XXII|papież Jan XXII]] podniósł kościół do rangi [[Katedra|katedry]] i zakończył niezależność zakonu od władzy [[papież]]a.
W 1349 r. opactwo nawiedziło [[trzęsienie ziemi]], niszcząc część zabudowań. Po kilkunastu latach klasztor podniesiono z ruin. Od XVI do XVIII wieku trwa kolejny okres rozkwitu klasztoru. Z tego czasu pochodziła zabudowa klasztorna, którą zniszczono w 1944 roku. Biblioteka klasztorna liczyła ponad sto tysięcy tomów i dziesiątki tysięcy pergaminów, inkunabułów i rekopisów. Opactwo posiada rękopisy [[Galen]]a, [[Hipokrates]]a, [[Cyceron]]a, [[Pliniusz Młodszy|Pliniusza]], [[Apulejusz (pisarz)|Apulejusza]].
W 1799 r. wzgórze zdobyły wojska [[Napoleon Bonaparte|Napoleona]]. Od 1866 r. klasztor jest pomnikiem narodowym.
W czasie II wojny światowej wzgórze Monte Cassino było świetnym miejscem na bazę w tworzonej przez Niemców [[Linia Gustawa|Linii Gustawa]], ale marszałek polny [[Albert Kesselring]] (bawarski katolik), nie zezwolił na ufortyfikowanie tego miejsca, ponieważ byłoby to równoznaczne z wystawieniem na zniszczenie klasztoru, o czym poinformował [[Watykan]] i dowództwo aliantów. Dziś znany jest fakt, że alianci, przede wszystkim Amerykanie, wiedzieli, że w klasztorze nie stacjonowało niemieckie wojsko, jednak zdecydowali się na bombardowanie obawiając się, że w trakcie bitwy może się to zmienić. Na zbombardowanie klasztoru nalegał gen. [[Bernard Freyberg]], dowódca Korpusu Nowozelandzkiego, którego dywizja miała szturmować górę. Wobec jego stanowczego stanowiska, sztab V Armii amerykańskiej wyraził zgodę na lotniczy atak na klasztor, chociaż wcześniej nie znajdował się na liście celów. Bombardowanie miało nastąpić początkowo 13 lutego, ale z powodu złych warunków atmosferycznych przesunięto je o dwa dni. Publiczne ogłoszenie przez aliantów godziny bombardowania (15 lutego 1944 r.), pozwoliło więc benedyktynom na zorganizowanie transportu i przewiezienie bezcennych skarbów kultury europejskiej, znajdujących się w klasztorze do Watykanu. W wyniku nalotów klasztor doszczętnie zniszczono (ocalały jedynie krypty św. Benedykta i św. Scholastyki). Kiedy skończyło się trwające trzy dni bombardowanie i niczego już nie można było ocalić, oddział Wehrmachtu zajął górę i ufortyfikował się w rumowisku, które stało się doskonałym miejscem obrony – jego zdobycie kosztowało życie 30 tysięcy żołnierzy<ref>Źródło: [[Vittorio Messori]], „Czarne karty Kościoła”.</ref>.
Klasztor był świadkiem [[Bitwa o Monte Cassino|bitwy o Monte Cassino]], w której uczestniczył [[2 Korpus Polski (PSZ)|II Korpus]] polski pod wodzą generała [[Władysław Anders|Władysława Andersa]]. Po II wojnie światowej rząd [[Włochy|włoski]] odbudował klasztor, a [[Paweł VI|papież Paweł VI]] rekonsekrował go w 1964 r.
Obecnie turyści podziwiają pieczołowicie odbudowane opactwo i ekscytują się karkołomnym wjazdem na szczyt wzgórza. Droga wije się serpentynami po stromym zboczu, dostarczając również pięknych widoków na okolicę.
== Lista opatów Monte Cassino ==
| |||