Wersja z 21:17, 2 kwi 2013 edytuj MetjuLFC (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 32 525 edycji WP:SK, drobne redakcyjne ← poprzednia edycja		Wersja z 07:22, 7 kwi 2013 edytuj anuluj edycję MetjuLFC (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 32 525 edycji drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 33: W 1998 wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w [[San Marino Open\|San Marino]] Argentyńczyka [[Mariano Puerta\|Mariano Puertę]] oraz dochodząc do finału debla w [[Dutch Open Tennis\|Amsterdamie]] w parze z Kučerą. Rok później triumfował w [[Praga\|Pradze]] (w finale z Czechem [[Slava Doseděl\|Slavą Dosedělem]]), a także był w półfinale wielkoszlemowego [[French Open]]; pokonał na kortach im. Rolanda Garrosa m.in. rozstawionego z numerem pierwszym Rosjanina [[Jewgienij Kafielnikow\|Jewgienija Kafielnikowa]] oraz byłego lidera rankingu Chilijczyka [[Marcelo Ríos]]a, a przegrał w czterech setach ze zwycięzcą turnieju, Amerykaninem [[Andre Agassi]]m. Kolejne dobre starty w 2000 dały mu pierwszy w karierze awans do czołowej dwudziestki rankingu; nie wygrał w tym roku żadnego turnieju, ale zaliczył trzy finały, w tym turnieju rangi [[ATP World Tour Masters 1000\|Masters Series]] w [[Monte-Carlo Rolex Masters\|Monte Carlo]] (przegrał w decydującym meczu z Francuzem [[Cédric Pioline\|Piolinem]]). Był także w IV rundzie [[US Open]]. Wygrał w sezonie dziesięć pojedynków z rywalami z najlepszej dziesiątki na świecie, w tym cztery – z Kafielnikowem. W deblu z kolei Słowak wygrał swój pierwszy turniej rangi Masters Series w [[Internazionali BNL d'Italia\|Rzymie]]. Wspólnie z [[Martin Damm\|Martinem Dammem]] pokonał w finale duet [[Wayne Ferreira]]-Jewgienij Kafielnikow. W tym samym roku osiągnął ponadto trzy inne finały gry podwójnej, w tym imprezy w [[Sony Ericsson Open\|Miami]]. Efektownie rozpoczął starty w 2001 – wygrał turniej w [[Heineken Open\|Auckland]] (w finale z Hiszpanem [[Francisco Clavet]]em) i był w ćwierćfinale Australian Open (w IV rundzie pokonał rozstawionego z dwójką [[Marat Safin\|Marata Safina]], przegrał z [[Patrick Rafter\|Patrickiem Rafterem]]). W dalszej części sezonu zdobył deblowy tytuł w [[~~Taszkent~~President’s Cup (tenis)\|Taszkencie]] tworząc parę z [[Julien Boutter\|Julienem Boutterem]]. W 2002 Hrbatý wypadł z najlepszej pięćdziesiątki rankingu. Poza pięćdziesiątką (ale nadal w czołowej setce) pozostawał również w 2003, osiągając finał turnieju w Auckland (porażka w finale z [[Gustavo Kuerten]]em). Sezon 2004 był najlepszy w karierze Słowaka. Hrbatý wygrał trzy turnieje, był w jeszcze jednym finale; dzięki kolejnemu dobremu początkowi sezonu (wygrane turniejowe w [[Next Generation Adelaide International\|Adelajdzie]] – w finale z [[Michaël Llodra\|Michaëlem Llodrą]] i Auckland – z [[Rafael Nadal\|Rafaelem Nadalem]]). W lutym 2004 wygrał halowy turniej w [[Open 13\|Marsylii]] (w finale ze Szwedem [[Robin Söderling\|Robinem Söderlingiem]]). W dalszej części sezonu był w finale w [[Grand Prix Hassan II\|Casablance]] (przegrał z [[Santiago Ventura\|Santiago Venturą]]), i ćwierćfinale US Open. Na koniec roku Hrbatý uzyskał również finał debla w [[St. Petersburg Open\|Petersburgu]]. W październiku 2004 sklasyfikowano go na pozycji nr 12., a sezon zakończył dwie pozycje niżej. Linia 299: \| 2. \| 2001 \| {{flaga\|UZB}} [[President’s Cup (tenis)\|Taszkent]] \| Twarda \| {{flaga\|FRA}} [[Julien Boutter]]

Dominik Hrbatý: Różnice pomiędzy wersjami