Gustav Radbruch: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Robot skopiował szablon {{Kontrola autorytatywna}} z en:Gustav Radbruch, de:Gustav Radbruch.; zmiany kosmetyczne |
|||
Linia 2:
'''Gustav Radbruch''' (ur. [[21 listopada]] [[1878]] w [[Lubeka|Lubece]], zm. [[23 listopada]] [[1949]] w [[Heidelberg]]u) – niemiecki filozof i profesor prawa, przedstawiciel [[neokantyzm|neokantowskiej]] [[szkoła badeńska|szkoły badeńskiej]]. Minister sprawiedliwości Rzeszy w drugim gabinecie kanclerza [[Joseph Wirth|Josepha Wirtha]] ( październik [[1921]]- listopad [[1922]]) i dwu gabinetach [[Gustav Stresemann|Gustava Stresemanna]] ( sierpień - listopad [[1923]])
Przeszedł do historii głównie dzięki tzw. [[formuła Radbrucha|formule Radbrucha]] (''lex iniustissima non est lex'', czyli ''prawo krańcowo niesprawiedliwe nie jest prawem''), zgodnie z którą przepisy prawa pozytywnego (stanowionego) (''lex''), które są "rażąco, w najwyższym stopniu sprzeczne" z prawem naturalnym
O formule Radbrucha należy mówić w odpowiednim kontekście historycznym. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] w zachodniej [[filozofia prawa|filozofii prawa]] dominował skrajny, ortodoksyjny [[pozytywizm prawniczy]] zakładający, że każda norma prawna, wydana przez odpowiedni organ państwowy w odpowiedniej formie i w odpowiedni sposób jest częścią systemu prawa i jest normą bezwzględnie obowiązującą.
Linia 27:
* Jerzy Zajadło, ''Formuła Radbrucha. Filozofia prawa na granicy pozytywizmu prawniczego'', Arche, Gdańsk 2001
* Jerzy Zajadło, ''Dziedzictwo przeszłości. Gustaw Radbruch: portret filozofa, prawnika, polityka i humanisty'', Arche, Gdańsk 2007
{{Kontrola autorytatywna|VIAF=36942970|LCCN=n/82/94503|GND=118597582|TYP=p}}
{{DEFAULTSORT:Radbruch, Gustav}}
| |||