Hans Vredeman de Vries: Różnice pomiędzy wersjami

Około 1560 roku w Antwerpii wzmogła się wytwórczość artystycznych wzorników dla architektów, rzeźbiarzy, złotników, stolarzy i innych rzemieślników. W tych wzornikach odnajdujemy stematyzowanie witruwiańskiego porządku kolumnowego i projekty urozmaiconych, zindywidualizowanych ornamentów według przykładów antycznych i rozumienia włoskiego renesansu. Szczególnie dynamiczny przepływ wzorników miał miejsce w północnej Europie, co w znacznej mierze doprowadziło do jednolitości konceptu artystycznej dekoracji renesansowej, ornamentyka renesansowa mogła być i często naturalnie była, aplikowana do starszych, późnogotyckich korpusów architektonicznych. Do najważniejszych innowacji dekoracyjnych należały wysokie szczyty o wykrojach falistych, ornamenty okuciowe, portale zdobione kolumnami lub pilastrami. Tym samym modernizowano starszą architekturę w duchu północnego renesansu i niwelowano stylistyczne kontrasty między nowym a starym.

[[Leone Battista Alberti|Alberti]] po raz pierwszy określał kolumnę jak dodaną do architektury ozdobę, ornamentum. W tradycji witruwiańskiej taka dekoracja musiała natomiast odpowiadać zasadzie decorum. Pozycja i funkcja społeczna budowli uzależniała odpowiedniość dekoracji ornamentalnej tak, jak w antycznej retoryce tropy i figury musiały odpowiadać celom wypowiedzi retorycznej. Wzorniki pełniły funkcję miejsc wspólnych. Jeśli natomiast każdy konkretny budynek powinien był otrzymać indywidualną, adekwatną do pełnionych funkcji szatę dekoracyjną, artyści tworzyli wariacyjne kompozycje z motywów architektonicznych przedstawionych we wzornikach. Takie ujęcie tematu przekonuje, dlaczego Vredeman w zasadzie nie tworzył całościowych projektów, a wzorów kolumn nie prezentował w związku z całą architekturą budynku.

Niderlandzkie wzorniki naśladowano również w „małej architekturze” – ołtarzach, ambonach, epitafiach i rozmaitych przedmiotach rzemiosła artystycznego.