Biafra: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
brak źródła na poparcie daleko idącej tezy. |
więcej na temat klęski głodu |
||
Linia 89:
Nigeria odpowiedziała początkowo na zbrojną rebelię blokadą ekonomiczną. W czerwcu 1967 zebrała siły wojskowe i rozpoczęła operację militarną. Początkowo wojska Biafry odnosiły sukcesy, wdzierając się nawet na terytorium Nigerii. Później jednak armii nigeryjskiej udawało się stopniowo zajmować kolejne tereny oderwanego regionu, zmuszając rebeliantów do kilkakrotnego przeniesienia stolicy Biafry, początkowo do miasta [[Aba (Nigeria)|Aba]], potem do [[Umuahia]], na sam koniec do [[Owerri]].
W [[1970]] Biafra, całkowicie spustoszona przez [[wojna domowa w Nigerii|wojnę]], była już na granicy upadku. Generał Ojukwu uciekł z kraju, a reszta terytorium Biafry powróciła do [[Nigeria|Nigerii]]
=== Siły zbrojne ===
Dowódcą sił powietrznych Biafry był polski dawny dowódca dywizjonu 303, [[Jan Zumbach]].{{fakt|data=2011-09}} W czasie swojego pobytu w Biafrze zasłynął atakiem na nigeryjskie lotnisko w Makurdi, w którym śmierć poniósł szef sztabu armii nigeryjskiej. Na początku w skład sił powietrznych wchodziły dwa [[North American B-25 Mitchell|B-25 Mitchell]], jeden [[Douglas A-26 Invader|A-26 Invader]] (pilotowany przez Zumbacha), jeden [[Douglas DC-3|DC-3]] oraz jeden [[de Havilland Dove|Dove]]. W 1968 szwedzki pilot [[Carl Gustaf von Rosen]] zaproponował program MiniCOIN, polegający na wykorzystaniu zmodyfikowanej wersji lekkich samolotów szkoleniowych [[Malmö MFI-9|MFI-9]] produkcji szwedzkiej. Zbudowano pięć takich maszyn, zdolnych do przenoszenia rakiet przeciwpancernych 68 mm. We wrześniu 1969 zakupiono również cztery [[North American T-6 Texan|T-6G]], należące wcześniej do [[Francuskie Siły Powietrzne|Francuskich Sił Powietrznych]]. Samoloty te służyły aż do stycznia 1970.
=== Klęska głodu ===
Ocenia się, że w trakcie konfliktu zginęło około miliona osób w tym w dużej część dzieci głównie na skutek [[klęska głodu|klęski głodu]] powstałej w wyniku blokady ekonomicznej, oraz destrukcji życia rolniczego regionu. Oficjalne władze Nigerii za głównych winowajców klęski głodu uważały przywódców rebelii w tym Generała [[Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu|Ojukwu]]. Ujawnione w 2012r dokumenty przez Departament Stanu Stanów Zjednoczonych wskazują na to, że przywódca rządu Nigerii [[Yakubu Gowon]] nie zgadzał się na pomoc żywnościową dostarczaną korytarzem lotniczym przez [[Czerwony Krzyż]]. Z kolei przywódcy Biafry nie chcieli na pomoc dostarczaną drogą lądową gdyż obawiali się, że żywność będzie zatruta.<ref>http://premiumtimesng.com/dev/wp-content/files/2012/10/U.S._Biafra_Cable1.pdf</ref> W opublikowanych również w 2012r przez nigeryjskiego pisarza [[Chinua Achebe]] wspomnieniach o biafrańskiej wojnie przytoczone zostało stanowisko ówczesnego ministra finansów Nigerii [[Obafemi Awolowo]]: "Wszystko jest uczciwe w wojnie, a głód jest jedną z broni wojny. Nie rozumiem dlaczego mamy karmić naszych wrogów, aby mogli walczyć jeszcze twardziej."<ref>http://www.bbc.co.uk/news/19742303 </ref>
<gallery>
Plik:Biafra sat.png|Mapa satelitarna
</gallery>
{{Przypisy}}
=== Prezydenci Biafry ===
| |||