Stanisław Ptaszycki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m edycja hasła |
hasło napisane na nowo |
||
Linia 1:
'''Stanisław Ptaszycki''' (ur. [[12 kwietnia]] [[1853]] w Kuzowie, zm. [[20 grudnia]] [[1933]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polski historyk,
Urodził się w rodzinie szlacheckiej, szkołę średnią ukończył w [[Wilno|Wilnie]], w 1877 r. skończył studia na wydziale Historyczno-Filologicznym [[Petersburski Uniwersytet Państwowy| Uniwersytetu Petersburskiego]]. Następnie podjął pracę jako asystent przy katedrze filologii słowiańskiej, równolegle pracując w latach 1879-1912 jako nauczyciel języka rosyjskiego i łaciny w petersburskich prywatnych gimnazjach. W Petersburgu został też zatrudniony jako tłumacz-archiwista i opiekun [[Metryka Litewska|Metryki Litewskiej]]w Ministerstwie Sprawiedliwości. Wykładał także w wileńskim seminarium duchownym.
Po odzyskaniu niepodległości wrócił do Polski, gdzie został współorganizatorem Uniwersytetu Lubelskiego (późniejszego [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|KUL]]): piastował tu stanowisko profesora, dziekana Wydziału Humanistycznego, dyrektora Biblioteki Uniwersyteckiej, następnie był profesorem [[nauki pomocnicze historii|nauk pomocniczych historii]] na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie w Wilnie]].
W latach 1918-1926 był dyrektorem [[Archiwum Państwowe w Lublinie|Archiwum Państwowego w Lublinie]], potem objął stanowisko naczelnego dyrektora [[Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych|Wydziału Archiwów Państwowych]] w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
Był bardzo aktywny na różnych polach: uczestniczył w pracach [[rewindykacja|rewindykacyjnych]] materiałów wywiezionych do Rosji, prowadził kursy archiwalne, był pierwszym redaktorem czasopisma „[[Archeion]]”.
Autor ponad 130 publikacji, przede wszystkim „Encyklopedii nauk pomocniczych historii i literatury polskiej” (wyd. 1919 i 1922) oraz inwentarza Metryki Litewskiej (wyd. 1887). W swoich opracowaniach poruszał różnorodną tematykę, m.in. dzieje literatury polskiej, historię Litwy, drukarstwa i bibliotek, w swoim dorobku ma też liczne recenzje i omówienia.
Był członkiem licznych towarzystw naukowych, uczestnikiem wielu zjazdów i konferencji.
Udzielał się w pracy społecznej: jeszcze w Petersburgu był kuratorem taniej kuchni dla polskiej młodzieży z ramienia Towarzystwa Dobroczynności i Zarządu Kościoła św. Katarzyny oraz prezesem Towarzystwa Polskiej Macierzy Szkolnej.
Odznaczony [[Order Świętego Grzegorza Wielkiego|Cywilnym Krzyżem Kawalerskim Papieskiego Orderu św. Grzegorza]] (1920), Krzyżem Komandorskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Polonia Restituta]] (1927), [[Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości|Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości]] (1928), Krzyżem „Pro fide et Ecclesia in Russia merito” (1931) i [[Krzyż Zasługi|Złotym Krzyżem Zasługi]] (1933).
Żonaty z Zofią Wyrzykowką (zm. 1906), miał z nią syna Stanisława (ur. 1892, w okresie międzywojennym konsul RP w Pile).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu w [[Bielsk Podlaski|Bielsku Podlaskim]].
== Bibliografia ==
* ''Słownik biograficzny archiwistów polskich'', t. I 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988
== Linki zewnętrzne ==
Publikacje S. Ptaszyckiego w [http://fbc.pionier.net.pl/owoc/results?query=ptaszycki&action=DistributedSearchAction Federacji Bibliotek Cyfrowych]
{{DEFAULTSORT:Ptaszycki, Stanisław}}
[[Kategoria:
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta]]
[[Kategoria:Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości]]
[[Kategoria:Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi]]
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego]]
[[Kategoria:Wykładowcy Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II]]
[[Kategoria:Polscy archiwiści]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1853]]
[[Kategoria:Zmarli w 1933]]
|