Pedro Pires: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się w miejscowości São Filipe, w gminie São Lourenço, na wyspie [[Fogo]], jako syn Luísa Rodriguesa Piresa i Marii Fidalga Lopes Pires. Ukończył szkołę średnią w Liceu Gil Eanes w S. Vicente, po czym rozpoczął studia na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Lizbońskiego (''Faculdade de Ciências da Universidade de Lisboa''). Uczęszczał na wykłady w Instytucie Studiów Imperialnych (''Casa dos Estudantes do Império''). Pełnił służbę wojskową w armii portugalskiej, z której zdezerterował w 1961. W [[Acra|Acrze]] nawiązał kontakt z kierownictwem [[Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka|Afrykańskiej Partii Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka]] (PAIGC), zaś w Conakry poznał [[Amílcar Cabral|Amílcara Cabrala]]. Od 1962 zajmował się rekrutacją Kapowerdiańczyków na rzecz walki o niepodległości w ramach PAIGC. Wszedł w skład Komitetu Centralnego PAIGC. Wraz z innymi członkami partii przechodził szkolenie na [[Kuba|Kubie]], w ZSRR i w [[Gwinea-Bissau|Gwinei]]. Podczas obrad II Kongresu PAIGC w 1973 został wybrany w skład Najwyższej Rady Walki oraz jej Komitetu Wykonawczego. Został również przewodniczącym Krajowej Komisji dla Capo Verde w ramach PAIGC. We wrześniu 1973 objął funkcję zastępcy komisarza ds. FARP w rządzie niepodległej Gwinei. Po tzw. [[Rewolucja goździków|rewolucji goździków]] stanął na czele narodowej delegacji, która negocjowała z Lizboną niepodległość Zielonego Przylądka. W sierpniu 1974 w jej imieniu podpisał porozumienie z [[Argel]]. 13 października 1974 przybył do [[Praia]] na pokładzie portugalskiego samolotu wojskowego. Objął kierownictwo nad kapowerdiańskim oddziałem PAIGC. 19 grudnia 1974 podpisał z rządem Portugalii porozumienie o przyznaniu Wyspom Zielonego Przylądka niepodległości, następnie zaś negocjował zasady przejęcia władzy w kraju. W 1974 został deputowanym Capo Verde, następnie zaś pierwszym w historii premierem [[Republika Zielonego Przylądka|Republiki Zielonego Przylądka]] – funkcję sprawował przez trzy kadencje. W 1981 stanął na czele rządzącej [[Afrykańska Partia Niepodległości Zielonego Przylądka|Afrykańskiej Partii Niepodległości Zielonego Przylądka]] (PAIVC), będącej jedynym legalnym ugrupowaniem w kraju. W 1991, wprowadzając system wielopartyjny, przegrał pierwsze wolne wybory parlamentarne i stracił stanowisko szefa rządu. Zachował jednak stanowisko sekretarza generalnego PAICV (od 1993 – przewodniczącego) i parlamentarzysty. W 2000 wycofał się z aktywnego życia politycznego, jednak rok później został wybrany prezydentem Republiki w wyborach powszechnych, pokonując byłego premiera [[Carlos Veiga|Carlosa Veigę]] w drugiej turze niewielką przewagą głosów. W 2006 wystartował w wyborach na kolejną kadencję prezydencką i ponownie zwyciężył nad Veigą, tym razem w pierwszej turze większością 50,98% głosów. Zapowiedział, że nie będzie ubiegał się o sprawowanie funkcji publicznych po zakończeniu drugiej kadencji<ref>[http://www.jn.pt/PaginaInicial/Nacional/Interior.aspx?content_id=1887122 ''Presidente de Cabo Verde não vai ocupar mais cargos públicos''], jn.pt z 23 czerwca 2011 {{lang|pt}}</ref>. We wrześniu 2011 na stanowisko zastąpił go [[Jorge Carlos Fonseca]].