Michaił Mil: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1926]] rozpoczął studia w [[nowoczerkask]]im instytucie lotniczym. Jeszcze jako student brał udział w pracach nad pierwszym radzieckim [[wiatrakowiec|wiatrakowcem]] [[KASKR-1]] w [[1930]]. Po zakończeniu studiów w [[1931]] rozpoczął pracę w Centralnym Insty­tucie Aerohydrodynamicznym w zakła­dzie wiropłatów. W latach [[1935]]-[[1936]] współtworzył zespół budujący wiatrakowce A-12 i A-15, największe zbudowane przed wojną maszyny tego typu. W tym czasie pracował również naukowo w dziedzinie aerodynamiki i sterowności wiropłatów. Po ataku [[III Rzesza|III Rzeszy]] na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] Mil został inżynierem 1. Lotniczej Eskadry Wiatrakowców, która korygowała ogień ciężkiej artylerii oraz wykonywała nocne loty poza linię frontu. W [[1943]] wrócił do Centralnego Instytutu Aerohydrodynamicznego, gdzie pracował nad poprawą sterowności i stateczności samolotów. W [[1945]] uzyskał tytuł [[Doktor (stopień naukowy)|doktora]], zaś w Instytucie został kierownikiem laboratorium śmigłowców. W [[1947]] został głównym konstruktorem powstają­cego biura konstrukcyjno-doświadczalnego śmigłow­ców. Spod jego ręki wyszły takie konstrukcje, jak [[Mi-1]] (SM-1), [[Mi-2]], [[Mi-4]], [[Mi-6]], [[Mi-8]], [[Mi-10]], [[Mi-12]]. Niepowodzenia z ostatnią konstrukcją (Mi-12) były przyczyną problemów zdrowotnych M. Mila i jego przedwczesnej śmierci. Po jego śmierci szefem Biura Konstrukcyjnego został [[Marat Tiszczenko]], biuro działa nadal, a wszystkie konstrukcje otrzymują oznaczenia "Mi". Do konstrukcji z rodziny '''Mi''' można doliczyć: [[Mi-14]], [[Mi-17]], [[Mi-24]] i [[Mi-26]] - największy obecnie użytkowany [[śmigłowiec]] na świecie.