Pierwsza wojna baronów: Różnice pomiędzy wersjami

18 października 1216, w [[Zamek Newark|zamku Newark]] na [[Dyzenteria|dyzenterię]]<ref name=mobile/> zmarł Jan<ref name=potter/><ref name=panton/>, a wraz z nim zniknął główny powód wojny. Teraz to Ludwik stanowił większe zagrożenie dla interesów baronów, niż dziewięcioletni syn zmarłego, Henryk<ref name=potter/><ref name=mobile/>. Wedle [[primogenitura]]lnego prawa dziedziczenia, inną kandydatką do tronu Anglii była [[Eleonora bretońska]], córka [[Godfryd II Plantagenet|Godfryda II]], księcia Bretanii i brata Jana, od 1202 roku więziona przez tego ostatniego. Baronowie nie uznali jej roszczeń do korony, co przedłużyło uwięzienie. Biskup Winchesteru [[Piotr des Roches]] na czele magnatów podjął starania by czym prędzej koronować Henryka, jednak Londyn nadal znajdował się w rękach Ludwika. W związku z tym 28 października 1216 roku chłopca przywieziono z [[Devizes]] do [[Katedra w Gloucester|katedry w Gloucester]], gdzie został koronowany złotą obęczą z przekutego naszyjnika, w obecności [[Legat papieski|legata papieskiego]] [[Guala Bicchieri|Guali Bicchieriego]]<ref name=potter/>.

 

 

Duża część królestwa pozostawała wierna Ludwikowi, lecz południowo-zachodnia Anglia oraz region [[English Midlands|Midlands]] poparły Henryka. Marshal, cieszący się estymą innych arystokratów, nalegał, aby nie karać młodego króla za grzechy ojca. Ostatecznie wygrał sentyment, interesy własne oraz niechęć do pozbawienia syna jego ojcowizny. Marshal obiecał także, iż rządy rady regencyjnej będą prowadzone w zgodzie z Kartą<ref name=potter/><ref name=panton/>; prócz tego zyskał poparcie papieża, który ekskomunikował Ludwika.