Harold Alexander: Różnice pomiędzy wersjami

W styczniu 1943 uczestniczył w [[Konferencja w Casablance|konferencji sprzymierzonych]] w [[Casablanca|Casablance]], gdzie powierzono mu dowodzenie [[18 Grupa Armii|18 Grupą Armii]], walczącą w [[Afryka Północna|Afryce Północnej]]. Dowodził nią podczas walk w [[Tunezja|Tunezji]]. Był również zastępcą głównodowodzącego aliantów w Afryce Północnej, generała [[Dwight Eisenhower|Dwighta D. Eisenhowera]]. Dowodził operacją lądowania aliantów na [[Sycylia|Sycylii]] w lipcu 1943. Później został głównodowodzącym wojsk we [[Włochy|Włoszech]] i marszałkiem polnym, zaś od 1944 głównodowodzącym wojsk na obszarze [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]]. Bezpośrednio dowodził również [[15 Grupa Armii|15 Grupą Armii]] (podlegał mu m.in. [[2 Korpus Polski (PSZ)|2 Korpus Polski]] gen. [[Władysław Anders|Władysława Andersa]]). Po przełamaniu obrony niemieckiej na [[Linia Gustawa|linii Gustawa]] Alexander wydał generałowi [[Mark Clark|Markowi Clarkowi]], dowódcy amerykańskiej [[5 Armia (USA)|5 Armii]], rozkaz marszuzamknięcia w kotle wycofujących się z linii Gustawa dywizji niemieckich, ale Clark rozkazu nie wykonał i podjął marsz na [[Rzym]]. Stolica Włoch została zdobyta 4 czerwca, ale ta decyzja AlexandraClarka umożliwiła odwrót większej części wojsk niemieckich i odbudowanie ich linii obrony.

Jednym z podwładnych Alexandra był [[Bernard Law Montgomery]], który określił Alexandra, jako "niezbyt silnego dowódcę, który nie radził sobie z wyższą sztuką wojenną". Bernard L. Montgomery doradziłdoradzał też amerykańskim podwładnym Alexandra, gen. [[Mark Wayne Clark|Markowi W. Clarkowi]] i gen. [[George Patton|George'owi Pattonowi]], ignorowanie rozkazów przełożonego, z którymi oni się nie zgadzają{{fakt|data=2012-12}}.

Dwight D. Eisenhower cenił sobie współpracę z Haroldem Alexandrem i chciał go mieć u swego boku podczas przygotowywań do inwazji na [[Francja|Francję]]. Premier [[Winston Churchill]] nie zgodził się na to i Alexander pozostał na swoim dotychczasowym stanowisku. 292 kwietniamaja 1945 Harold Alexander odebrał kapitulację wojsk niemieckich we Włoszech. Rok później został wicehrabią Alexander of Tunis, a w 1952 hrabią Alexander of Tunis. Otrzymał również [[Order św. Michała i św. Jerzego|Krzyż Wielki Orderu Świętego Michała i Świętego Jerzego]] oraz został Kawalerem [[Order Podwiązki|Orderu Podwiązki]].