Pierwsza wojna baronów: Różnice pomiędzy wersjami

Rebelianci spodziewali się posiłków z Londynu, jednakże król wysłał [[brander]]y, aby spaliły most na rzece [[Medway (rzeka)|Medway]], gdzie miała nastąpić przeprawa. [[Robert Fitzwalter]] ruszył by powstrzymać Jana, jednak został odparty przy moście i musiał powrócić do zamku. Po drodze złupił [[Katedra w Rochesterze|katedrę w Rochesterze]] i zamienił ją na stajnię, by uczynić afront Langtonowi. Kowale z Canterbury otrzymali królewski list rozkazujący wykucie oskardów, które miały posłużyć do wykonania podkopu. Wybudowano także pięć machin oblężniczych i z ich pomocą, na początku listopada, lojaliści wtargnęli do [[Rezydencja rycerska typu motte|gródka]]; taką samą taktykę obrali wobec górnego zamku. Drewniane podpory wewnątrz podkopu były podpalane świńskim sadłem – 25 listopada Jan wysłał [[justycjariuszOprawca|justycjariuszom]]om nakaz brzmiący: „Prześlijcie nam jak najprędzej, dniem i nocą, czterdzieści najgrubszych świń z rodzaju najgorzej nadającego się do spożycia, abyśmy mogli rozniecić ogień pod zamkiem”<ref name=Salter/> – co doprowadziło do zawalenie całego naroża twierdzy. Rebelianci wycofali się za mury wewnętrzne, lecz nadal stawiali opór. Niektórym zezwolono na opuszczenie zamku, lecz na rozkaz Jana odcięto im stopy i dłonie.

30 listopada zbliżająca się zima doprowadziła ostatecznie do wywołanego brakiem pożywienia upadku zamku. Król chciał początkowo powiesić całą zbuntowaną załogę, jednakże jeden z kapitanów, [[Savari de Mauléon]], odżegnał go od tego, napominając, iż w ten sposób stworzyłby precedens; na jego podstawie to król mógłby zostać powieszony w razie przegranej. W efekcie powieszono tylko jednego człowieka, młodego łucznika, który wcześniej należał do oddziałów Jana. Pozostali baronowie zostali uwięzieni w królewskich zamkach (m.in. [[Corfe Castle (Dorset)|Corfe]]). [[Kronika z Barnwell]] odnotowuje: „Nikt żyjący nie pamięta oblężenia tak zajadłego i tak mężnie bronionego. [...] Niewielu mogło pokładać wiarę w zamki”<ref name=Salter/>.

18 października 1216, w [[Zamek Newark|zamku Newark]] na [[Dyzenteria|dyzenterię]]<ref name=mobile/> zmarł Jan<ref name=potter/><ref name=panton/>, a wraz z nim zniknął główny powód wojny. Teraz to Ludwik stanowił większe zagrożenie dla interesów baronów, niż dziewięcioletni syn zmarłego, Henryk<ref name=potter/><ref name=mobile/>. Wedle [[primogenitura]]lnego prawa dziedziczenia, inną kandydatką do tronu Anglii była [[Eleonora Plantagenet|Eleonora bretońska]], córka [[Godfryd II Plantagenet|Godfryda II]], księcia Bretanii i brata Jana, od 1202 roku więziona przez tego ostatniego. Baronowie nie uznali jej roszczeń do korony, co przedłużyło uwięzienie. Biskup Winchesteru [[Piotr des Roches]] na czele magnatów podjął starania by czym prędzej koronować Henryka, jednak Londyn nadal znajdował się w rękach Ludwika. W związku z tym 28 października 1216 roku chłopca przywieziono z [[Devizes]] do [[Katedra w Gloucester|katedry w Gloucester]], gdzie został koronowany złotą obęczą z przekutego naszyjnika, w obecności [[Legat papieski|legata papieskiego]] [[Guala Bicchieri|Guali Bicchieriego]]<ref name=potter/>.