François-René de Chateaubriand: Różnice pomiędzy wersjami

Po wyborze Ludwika Filipa przeszedł do opozycji i pozostał w niej do końca życia, gorliwie pracując nad przywróceniem monarchii Burbonów. W broszurze ''O Restauracji i monarchii elekcyjnej'' (''De la restauration et de la monarchie elective'', 24 marca 1831) mieszając inwektywy z szyderstwami wskazywał na sprzeczności monarchii lipcowej. W broszurze z 31 października 1831 roku protestował przeciwko wygnaniu Karola X i jego rodziny (''le Banissement de Charles X et de sa famille''). W 1832 roku poparł księżną de Berry usiłującą wzniecić powstanie w Wandei, a po jej klęscce w ''Nocie w sprawie uwięzienia Najjaśniejszej księżnej de Berry'' (''Mémoire sur la captivité de Madame la duchesse de Berry'') wystąpił w jej obronie. Dwukrotnie odwiedził w Pradze starego króla Karola X. W pięknych, przesyconych melancholią stronicach dał potem opis Dworu na wygnaniu i jego skostniałej etykiety<ref name="Gau56"/>.

 

Równolegle z działalnością polityczną kontynuował zatrudnienia literackie. W 1831 roku wydał ''Studia historyczne poparte analizą rozumową historii Francji'' (''Études historiques suivies d'une analyse raisonée de l'Histoire de France''), w której pobrzmiewają echa ''Geniuszu chrześcijaństwa'' i ''Męczenników''. W 1836 roku wydał ''Szkic o literaturze angielskiej'' (''Essai sur la litterature anglaise'') napisany jako wstęp do ''Raju utraconego'' [[John Milton|Miltona]], w którym piękne strony poświęcił twórczości Szekspira<ref name="Gau56"/>. W 1844 roku wydał bardzo interesującą książkę ''Życie księdza Rancé'' (''la Vie de Rancé''), będącą biografią reforma z La Trappe, założyciela zakonu trapistów. Na marginesie biografii Chateaubriand snuje medytacje nad własnym życiem, wzruszające rozważania poświęcając miłości, starości i śmierci. Przez wszystkie te lata pracuje też nad arcydziełem swego życia ''Pamiętnikami zza grobu''<ref name="Gau57">{{Cytuj książkę | nazwisko= |imię= |tytuł= Literatura francuska |tom=2 |strony=57|nazwisko r=Gaulmier |imię r=Jean }}</ref>.

 

Ostatnie lata życia upłynęły pisarzowi pod znakiem chorób i kłopotów finansowych. W 1836 w zamian za dożywotnią rentę zaciągnął, jak sam stwierdził ''dług hipoteczny na swój grób'' sprzedając prawa autorskie do ''Pamiętników zza grobu'' pod warunkiem, że zostaną opublikowane po jego śmierci. Dane mu było jeszcze oglądać upadek uzurpatora. Zmarł 4 lipca 1848 roku<ref name="Gau57"/>. Został pochowany, zgodnie ze swym życzeniem, na oblanej morzem wysepce Grand-Bé, naprzeciw rodzinnego Saint-Malo<ref name="TatV"/>.