Bitwa białostocko-mińska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Niemieckie: drobne merytoryczne |
drobne redakcyjne |
||
Linia 28:
Naprzeciw niemieckich wojsk stanął [[Front Zachodni (1941)|Front Zachodni]] [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] dowodzony przez gen. armii [[Dmitrij Pawłow|Dmitrija Pawłowa]]. W skład frontu wchodziły [[3 Armia (ZSRR)|3.]], [[4 Armia (ZSRR)|4.]] i [[10 Armia (ZSRR)|10. Armia]] wzdłuż granicy. [[13 Armia (ZSRR)|13. Armia]] trzymana była jako rezerwa naczelnego dowództwa [[Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa|Stawki]] i wstępnie istniała tylko jako oddział kwatery głównej, bez wydzielonych zadań. Razem radziecki Front Zachodni posiadał 25 dywizji strzeleckich i kawalerii, 13 dywizji pancernych i 7 dywizji zmotoryzowanych.
Jednostki Armii Czerwonej stacjonujące na [[Białoruś|Białorusi]] miały za zadanie odpowiedzieć na atak Niemców w sposób jak najbardziej zajadły, prowadząc działania wojenne na terenie okupowanej przez Niemcy Polski. Front jednak wykazywał się dużymi niedoborami wzdłuż flanek, co z powodowane było wyznaczeniem [[Linia demarkacyjna III Rzesza-ZSRR|linii demarkacyjnej]] po podziale Polski w 1939 roku. I to właśnie OKH ([[Oberkommando des Heeres]]) wykorzystało tą sytuację odcinając większość sił Frontu Zachodniego Armii Czerwonej od innych jednostek w podwójnym okrążeniu umiejscowionym w rejonie
== Siły obu stron ==
Linia 122:
Tzw. w terminologii wojskowej kocioł, który tworzyła [[Armia Czerwona]] i który wbijał się klinem w terytorium [[Polska|Polski]] okupowanej przez [[III Rzesza|Niemcy]], ze swoim centrum w [[Białystok|Białymstoku]], był kluczowy dla [[Oberkommando des Heeres|OKH]]. Poza Białymstokiem, [[Mińsk]] był podstawowym węzłem kolejowym i punktem obronnym na głównym szlaku drogowym i kolejowym w kierunku [[Moskwa|Moskwy]].
Częściowo zamknięta w sidłach niemieckiej operacji była także część [[11 Armia (ZSRR)|11. Armii]] [[Front Północno-Zachodni (radziecki)|Frontu Północno-Zachodniego]]. Na północy zaatakowała [[3 Armia Pancerna (III Rzesza)|3. Grupa Pancerna]] odcinając 11. Armię od [[Front Zachodni (1941)|Frontu Zachodniego]] i przekraczając rzekę [[Niemen]]. [[2 Armia Pancerna (III Rzesza)|2. Grupa Pancerna]] przekroczyła rzekę [[Bug]] i weszła 60 km w głąb terytorium radzieckiego do dnia 23 czerwca. Celem tych dywizji pancernych było połączenie się na wschód od
[[Plik:Invasion1941.jpg|thumb|300px|Przebieg inwazji [[Państwa Osi|państw Osi]] na Związek Radziecki pomiędzy 22 czerwca a 25 sierpnia 1941 roku]]
Linia 142:
Szybki marsz na wschód był szansą na dotarcie [[Wehrmacht]]u do [[Smoleńsk]]a, skąd mógł być już planowany bezpośredni atak na [[Moskwa|Moskwę]]. Sytuacja taka sprawiała wrażenie totalnej klęski [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]] i samo [[Oberkommando der Wehrmacht|OKW]] ogłosiło zwycięstwo już po kilku dniach od rozpoczęcia operacji "Barbarossa". Pomimo tej radosnej atmosfery [[Adolf Hitler|Hitler]] oskarżył dowódców jednostek pancernych o niepotrzebne luki pomiędzy nimi a jednostkami piechoty i nakazał tygodniową przerwę w marszu, aby piechota mogła dotrzeć do pozycji, które zajęły jednostki pancerne. Decyzja ta była przyjęta z dużym niezadowoleniem, dowódcy jednostek pancernych obawiali się, że przerwa taka może spowodować utratę impetu ofensywy.
Dowódca Frontu Zachodniego gen. Pawłow został wezwany do
{{uwagi}}
| |||