Historia Poznania 1253–1320: Różnice pomiędzy wersjami

Z treści dokumentu wnioskuje się, że akt lokacyjny był jedynie dopełnieniem całego, starannie zaplanowanego procesu (jest prawdopodobne, że szczegółowe plany powstały już w [[1252]]). Dał on nową jakość miastu, nadając mu samorząd i autonomię sądowniczą (szerszą niż później otrzymały niektóre inne miasta, np. [[Kraków]]). Był to początek integracji średniowiecznej [[konurbacja|konurbacji]] w jeden organizm miejski.

 

 

Po królobójstwie w [[Rogoźno|Rogoźnie]] w [[1296]] Poznań znalazł się pod panowaniem [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]], który w tym okresie potwierdził przywilej lokacyjny, rozszerzając go o nowe przywileje oraz nadania ziemskie dla miasta, w tym część [[Górczyn (Poznań)|Górczyna]] (mimo to mieszczanie poparli ostatecznie kandydaturę [[Wacław II Czeski|Wacława II]]). Przyczyną takiego posunięcia były prawdopodobnie bardzo silne więzy ekonomiczne z proczeskim [[Śląsk]]iem. Po wymarciu w 1306 roku [[Przemyślidzi|Przemyślidów]] z tego samego powodu poparcie uzyskał [[Henryk III głogowski|Henryk III Głogowczyk]]. W roku 1309 wójt Przemko oddał miasto Henrykowi głogowskiemu.<ref>''Księga Pamiątkowa Miasta Poznania''- Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, [[1929]], s. 53</ref> Śląski Piast sprawował rządy silnej ręki, co szybko zraziło do niego rycerstwo Wielkopolski. Po śmierci Głogowczyka w 1309 roku rycerstwo Wielkopolskie wystąpiło w 1314 roku zbrojnie przeciwko jego synom, którzy opierali się na poparciu miast, w tym Poznania. Opór przeciwko rycerstwu zorganizował w Poznaniu wójt Przemko, jednak w [[1314]] Poznań został zdobyty i w tym samym roku wszedł w skład państwa Łokietka, którego koronacja w [[1320]] zakończyła [[Polska w okresie rozbicia dzielnicowego|rozbicie dzielnicowe]].