Kartuzi: Różnice pomiędzy wersjami

W zakonie obowiązują niezmienione od wieków zasady zachowywania; milczenia, modlitwy, postu, pracy i przebywania w samotności przez większą część dnia. W średniowieczu mnisi zajmowali się głównie przepisywaniem ksiąg i studiowaniem pism ojców kościoła. Kartuskie klasztory słynęły ze wspaniałych bibliotek. W strukturze zgromadzenia w dalszym ciągu zachowany jest podział na 3 grupy: mnichów chórowych (ojców), braci konwersów (składających śluby monastyczne) oraz braci donatów, zwanych również laikami (bracia żyjący wg. reguły zakonnej lecz bez ślubów monastycznych). Formacja mnichów trwa 7 lat, w tym czasie mogą podjąć studia teologiczne (profesorowie przyjeżdżają z wykładami do klasztoru). Każdy mnich dąży do osiągnięcia doskonałości duchowej poprzez szereg praktyk charakterystycznych dla zakonu Kartuzów. Mnisi kartuscy przez całe życie zachowują post od pokarmów mięsnych, a w każdy piątek, jak również w wigilię uroczystych świąt poszczą o chlebie i wodzie. Językiem liturgicznym jest łacina, Msze Święte sprawowane są w średniowiecznym rycie kartuskim. Kartuzi zachowali tzw. małe oficium ku czci Najświętszej Maryi Panny, które zawsze poprzedza poszczególne części rozbudowanej liturgii godzin. Oficium w całości jest śpiewane. Kartuzi bardzo dużą wagę przywiązują do tradycji i zachowania wierności swojej regule. Aby zachować wewnętrzne skupienie i ciszę, mnisi nie używają telefonów komórkowych, radia, telewizji ani internetu. Informacje ze świata przekazywane są mnichom przez przeora. Klasztor kartuzów zwykle położony jest na uboczu, otoczony murem nazywany jest [[Kartuzja|kartuzją]], mnisi chórowi żyją samotnie w oddzielnych eremach z ogrodem. Eremy odmiennie niż eremy kamedulskie połączone są ze sobą krużgankami tworząc jedną klasztorną całość. Najbardziej czczonymi świętymi zakonu są [[Bruno Kartuz|św. Brunon]], [[Hugo z Lincoln|św. Hugo]], [[Antelm|św. Antelm]], [[Stefan z Châtillon|św. Stefan]]. Maksymą kartuzów jest zdanie ''Stat crux dum volvitur orbis!''

Habit kartuza składa się z tuniki przepasanej pasem z białej skóry oraz z długiego [[szkaplerz]]a z kapturem (szkaplerz jest nazywany przez kartuzów „kukullą”). Przód i tył „kukulli” są połączone z sobą po bokach za pomocą dwóch pasów materiału, które stanowią znak ślubów zakonnych. Nowicjusze w czasie liturgii noszą czarny długi płaszcz z kapturem.