Wojny arabsko-bizantyńskie: Różnice pomiędzy wersjami

Początek wojen sięga lat trzydziestych VII wieku, gdy [[Arabowie]] rozpoczęli swoją ekspansję na zachód, zagrażając granicom cesarstwa. W latach 668–669,[[Oblężenie Konstantynopola (674-678)|673–678]] i [[Oblężenie Konstantynopola (717-718)|716–717]], mając wsparcie od strony morza, oblegali [[Konstantynopol]]. W 739 roku cesarz [[Leon III Izauryjczyk]] rozbił ich pod [[Afyon]]em i zmusił do wycofania się z Azji Mniejszej. W IX wieku wojny bizantyjsko-arabskie toczyły się przeważnie na pograniczu wschodnim wzdłuż ufortyfikowanej przez Arabów linii [[Armenia]]–północna [[Syria (prowincja rzymska)|Syria]]. Cesarstwo jednocześnie umocniło swoją granicę wschodnią, budując własne twierdze. Wzajemnej eksploracji terenów sprzyjały powstania ludowe. Dla przykładu, rebelia [[Babek Hürremi|Babeka]] pozwoliła Bizantyńczykom wtargnąć w głąb kalifatu, a powstanie [[Tomasz Słowianin|Tomasza Słowianina]], który pertraktował z Arabami, umożliwiło kalifatowi najechać terytoria w Azji Mniejszej. W 838 roku kalif [[Al-Mutasim]] zdobył [[Amoria|Amorię]] [[Frygia|frygijską]]. Planował oblężenie Konstantynopola, jednak wycofał się z powodu niekorzystnej sytuacji politycznej w swoim państwie.