Gabriel Sokolnicki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Bot: Przenoszę linki interwiki (1) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:Q6349709 |
{{Przypisy}} i popr. styl. |
||
Linia 31:
Po dwuletnim okresie asystentury, w [[1903]] roku, założył wspólnie z Kazimierzem Wiśniewskim przedsiębiorstwo elektrotechniczne pod nazwą ''Sokolnicki & Wiśniewski - Biuro Elektrotechniczne'' (później ''Fabryka Elektrotechniczna i Zakład Instalacyjny we Lwowie'').
W [[1913]] roku rozstał się z firmą i został mianowany tzw. docentem płatnym w Szkole Politechnicznej we Lwowie dla wykładów encyklopedii elektrotechniki na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej, Budownictwa i Chemii, oświetlenia elektrycznego i przenoszenia siły oraz projektów i kosztorysów urządzeń elektrycznych na Oddziale Elektrotechnicznym (Wydziału Elektrycznego jeszcze na politechnice nie było).
W tym samym roku założył „Biuro Porad i Projektów Elektrotechnicznych” i zaczął się zajmować ekspertyzami jako inżynier doradca. Ekspertyzy te mnożyły się szczególnie w latach [[1926]]-[[1939]]
Był autorem szeregu artykułów fachowych w ''Przeglądzie Elektrotechnicznym'', autorem pierwszego, ogólnego ''Projektu Elektryfikacji Polski'' i wreszcie już za czasów radzieckich, redaktorem Słownika ''Politechnicznego Rosyjsko-Polskiego''. W pracy jako inżynier-doradca najbardziej sobie cenił członkostwo w Radzie Nadzorczej i doradztwo techniczne w Przedsiębiorstwie Państwowym – Związek Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego.
Od [[1921]] roku, jako profesor nadzwyczajny, a od [[1925]] roku jako profesor zwyczajny wykładał przedmioty: oświetlenie elektryczne, obliczanie przewodów i urządzenia elektryczne na Oddziale Elektrycznym wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej. Do [[1944]] roku, tzn. za okres, kiedy studia i egzaminy odbywały się wg prawideł polskich, Politechnikę Lwowską opuściło 564 inżynierów elektryków spośród jego uczniów.
W okresie pracy na Politechnice Lwowskiej w
Znaczna była, obok działalności zawodowej działalność społeczna profesora przez aktywny udział w stowarzyszeniach naukowo-technicznych. Z początku w sekcji elektrotechnicznej przy Polskim Towarzystwie Politechnicznym we Lwowie, której był jednym z założycieli w 1901 roku, następnie uczestniczył przy założeniu Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) w 1919 roku. W SEP pracował w Komisjach Przepisowej i Słownictwa. Od 1926 roku pełnił funkcję Przewodniczącego Centralnej Komisji Normalizacji Elektrotechnicznej i pracował jako taki z górą przez lat dziesięć, dojeżdżając do Warszawy na posiedzenia po kilka razy na miesiąc. Złożył tę godność w roku 1937 z powodu uchwalenia przez IX Walne Zgromadzenia w Warszawie rasistowskich zmian w statucie. Ważniejszym osiągnięciem było opracowanie i uchwalenie „Przepisów Budowy i Ruchu Urządzeń Elektrycznych”, które obowiązywały przez szereg lat jako Polska Norma.
W okresie II wojny światowej uniknął represji z rąk obu okupantów Lwowa. W [[1946]] roku nie zdecydował się na wyjazd ze Lwowa za nowo powstałą granicę, upatrując trudności w przeprowadzce w swoim zaawansowanym wieku i pozostał na miejscu w charakterze profesora zwyczajnego przedmiotu elektryczne stacje, sieci i systemy. W [[1965]] roku przeszedł na emeryturę, pozostając jednak dalej na stanowisku tzw. profesora konsultanta. Studentów kończących studia inżyniera elektryka Radzieckiego Lwowskiego Instytutu Politechnicznego w tych latach było 703. Pod jego kierunkiem zostało ponadto wykonanych i obronionych 6 prac na tytuł kandydata nauk technicznych i jedna na tytuł doktora.▼
▲W [[1946]] roku nie zdecydował się na wyjazd ze Lwowa za nowo powstałą granicę, upatrując trudności w przeprowadzce w swoim zaawansowanym wieku i pozostał na miejscu w charakterze profesora zwyczajnego przedmiotu elektryczne stacje, sieci i systemy. W [[1965]] roku przeszedł na emeryturę, pozostając jednak dalej na stanowisku tzw. profesora konsultanta. Studentów kończących studia inżyniera elektryka Radzieckiego Lwowskiego Instytutu Politechnicznego w tych latach było 703. Pod jego kierunkiem zostało ponadto wykonanych i obronionych 6 prac na tytuł kandydata nauk technicznych i jedna na tytuł doktora.
Zmarł we Lwowie [[2 czerwca]] [[1975]] roku i został pochowany na cmentarzu w [[Brzuchowice|Brzuchowicach]] koło Lwowa.
W roku 1904 zawarł związek małżeński z Marią Stattler. Mieli
== Odznaczenia ==
W [[1938]] roku został odznaczony za pracę naukową Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W dowód uznania jego działalności w 1959 roku otrzymał Złotą Odznakę honorową SEP-u, a w roku 1969 Dyplom Członka Honorowego SEP.
{{Przypisy}}
{{DEFAULTSORT:Sokolnicki, Gabriel}}
|