Kościół maronicki: Różnice pomiędzy wersjami

Nazwa Kościoła pochodzi od imienia jego założyciela świętego Marona (arab. ''Maroun'') – mnicha, pustelnika, kapłana i nauczyciela, cudotwórcy i uzdrowiciela, żyjącego w II połowie IV wieku w górach [[Taurus (góry w Turcji)|Taurus]] nad rzeką [[Orontes]] w Syrii, na terenie [[patriarcha Antiochii|patriarchatu Antiochii]]. Święty Maron pozostawił po sobie maronitów – liczne grono uczniów i naśladowców, tworzących zwartą grupę, mieszkającą w [[monaster]]ze Beit-Maroun. Maronici uznali naukę [[sobór chalcedoński|soboru chalcedońskiego]], co postawiło ich w opozycji do antiocheńskich [[monofizytyzm|monofizytów]] ([[Syryjski Kościół Ortodoksyjny|jakobitów]]). Wskutek prześladowań ze strony monofizytów maronici w V wieku poczęli stopniowo emigrować w góry Libanu, których mieszkańców nawrócili do swoich nauk.

 

 

Stan taki trwał do czasów wypraw krzyżowych. W [[1099]] krzyżowcy, ku swemu zdumieniu, napotkali w górach Libanu chrześcijan – maronitów, którzy wkrótce stali się ich sprzymierzeńcami. Maronici wstępowali do zakonów rycerskich i wspierali krzyżowców militarnie, a w życiu „cywilnym” doszli do dużej zażyłości z europejskimi mieszkańcami Ziemi Świętej. W [[1181]] patriarcha maronicki złożył przysięgę wierności papieżowi przed [[Łaciński patriarcha Antiochii|łacińskim patriarchą Antiochii]] [[Aimery z Limoges]]. W ten sposób Kościół maronicki porzucił herezję monoteletyzmu (o ile przyjąć, że ją wyznawał) i przystąpił do unii z Rzymem. Obyło się przy tym bez rozłamu, zarówno wśród hierarchii, jak i wśród wiernych. Kontakt z Rzymem nie został już później zerwany, hierarchie obu kościołów komunikowały się ze sobą. Patriarcha Jeremi z Amshiti uczestniczył nawet w [[Sobór laterański IV|soborze laterańskim IV]] w 1215. Od [[1246]] maronici utrzymywali kontakt z [[I Zakon franciszkański|franciszkanami]]. Okres krucjat okazał się renesansem maronitów.