Tydzień: Różnice pomiędzy wersjami

Zgodnie z normą [[ISO- 8601]] kolejność dni tygodnia jest następująca<ref>{{cytuj stronę |url=http://dotat.at/tmp/ISO_8601-2004_E.pdf |tytuł=Norma ISO-8601 |data = 2004-12-01|data dostępu=2010-11-26 |opublikowany=[[Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna]]}}</ref>:

* 1 tydzień = 168 [[godzina|godzin]] = 1008010&nbsp;080 [[minuta|minut]] = 604800604&nbsp;800 [[sekunda|sekund]] (z wyjątkiem zmiany czasu na [[czas letni]] i z powrotem)

Również w kulturach innych niż judeochrześcijańskie okresowa rachuba dni, poza nielicznymi wyjątkami, także zamykała się w siedmiu dniach. Siedmiodniowy tydzień ma swoje początki w starożytnej Mezopotamii ok. 2000 lat p.n.e. Ówcześni [[astrologia|astrologowie]] zauważyli, że poza tak zwanymi [[gwiazda|gwiazdami]] stałymi na niebie gołym okiem można wyróżnić siedem ruchomych ("błądzących"„błądzących”) ciał niebieskich - [[planeta|planet]]. Były to [[Słońce]], [[Księżyc]], [[Mars]], [[Wenus]], [[Jowisz]], [[Merkury]] oraz [[Saturn]]. Siedem stało się liczbą świętą, a każdy dzień otrzymał za patrona jedną z siedmiu "planet"„planet”. Później w kulturze greckiej i rzymskiej planetom (poza Słońcem i Księżycem) nadano imiona mitologicznych [[bogowie rzymscy|bogów]]. W większości europejskich języków nazwy dni tygodnia wywodzą się właśnie od nazw tych siedmiu ciał niebieskich, bogów rzymskich, bądź też bóstw będących ich lokalnymi odpowiednikami (np. [[języki germańskie|germańskie]]). Wyjątkiem są [[języki słowiańskie]], w których nazwy dni tygodnia mają własną etymologię. W języku polskim kolejne dni pochodzą od następujących słów: poniedziałek = dzień "po„po niedzieli"niedzieli”, wtorek = "wtórny"„wtórny” (drugi) dzień, środa = "środek"„środek” tygodnia, czwartek = dzień "czwarty"„czwarty”, piątek = dzień "piąty"„piąty”, sobota = [[szabat|sabat]], niedziela = "nie„nie działać"działać” (odpoczywać).