Prowincja Matki Bożej Anielskiej Zakonu Braci Mniejszych w Krakowie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne |
W roku 1950 prowincja liczyła 50 domów zakonnych.Powinno być-W roku 1950 prowincja liczyła 23 domy zakonne. |
||
Linia 47:
Prowincja ucierpiała podczas [[Potop szwedzki|potopu szwedzkiego]] w latach 1655-1660. W Krakowie został spalony klasztor na [[Piasek (Kraków)|Garbarach]], żołnierze [[Jerzy II Rakoczy|Jerzego Rakoczego]] wymordowali reformatów w klasztorach w Przemyślu, Stopnicy i Solcu. Stopniowo przyjmowano nowe placówki, zakładano nowe fundacje: na [[Góra_Świętej_Anny#Klasztor_franciszkański_na_Górze_Św._Anny|Górze św. Anny]] (wówczas poza granicami Polski, rok 1655), w Lublinie, Sandomierzu, Zamościu, Pińczowie, [[Klasztor Franciszkanów w Kętach|Kętach]] i [[Kościół Trójcy Przenajświętszej w Jarosławiu|Jarosławiu]]. Na początku XVIII w. w 17 klasztorach prowincji małopolskiej mieszkało około 300 zakonników. W 1745 prowincja miała już 484 zakonników w 22 klasztorach. Nowe domy zakonne otwarto w: Rzeszowie, Rawie Ruskiej, Sądowej Wiszni, Chełmie i Pilicy. W 1746 z prowincji wydzielono kustodię ruską pw. Matki Bożej Bolesnej, którą w 1763 papież [[Klemens XIII]] podniósł do rangi samodzielnej prowincji reformackiej<ref name="wiśniows" />.
Prowincja, choć zancznie okrojona, przetrwała okresy rozbiorów, czasy tzw, klasztorów etatowych i kasat, szczególnie na ziemiach zaboru rosyjskiego. W 1911 do prowincji należało 120 zakonników, którzy mieszkali w 10 klasztorach (Biecz, Jarosław, Kęty, Kraków, Lwów, Przemyśl, Rawa Ruska, Sądowa Wisznia, Wieliczka i Zakliczyn). Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]], w roku 1950 prowincja liczyła
== Klasztory prowincji w Polsce ==
| |||