Hieronim Dziewolski: Różnice pomiędzy wersjami

Gross dokupił tereny (na zboczach góry [[Stajkowa|Stajkowej]]) ze źródłami wody o rzekomo leczniczych własnościach w 1827 roku od lokalnego gospodarza Franciszka Kordeczki, do którego rodziny ów grunt należał najprawdopodobniej od pokoleń (możliwe, że Kordeczka również nabył te włości od c.k. skarbu Austrii). Henryk Gross w 1827 roku ujął [[Stajkowa#Źródła wody mineralnej|zdroje „Anna” (dziś „Stefan”) i „Michalina”]] i zbudował na Zawodziu małe łazienki wraz z zakładem leczniczym. Dwa lata później stanął przy nich skromny zakład zdrojowy, nie rozwinął się jednak z powodu małej wydajności źródeł i jednocześnie ostrej konkurencji [[Szczawnica|Szczawnicy]]. Po kilku latach inwestycji program rozwoju zdroju załamał się i Gross wydzierżawił go żydowskim przedsiębiorcom. To z kolei spowodowało stagnację ośrodka. W 1835 roku majątek krościeński został zakupiony przez Teofilę Cichulską, wtedy już prawie nikt do Krościenka nie przyjeżdżał{{r|K}}. Wreszcie w listopadzie 1841 roku dominium krościeńskie przeszło w ręce Michała Kuliga, bogatego kupca z [[Sucha Beskidzka|Suchej]], którego córka Anna (1822–1890) wyszła rok później za mąż za Hieronima DziewulskiegoDziewolskiego, otrzymując całość ziem w [[posag]]u.

Na miejscu pito ją z „wyborną” [[Żentyca|żętycą]]. Hieronim Dziewolski utworzył [[Lipa|lipową]] alejkę ku dwóm źródłom w Potoku Stajkowskim (fragmenty alei, wiodącej obecnie [[Ulica Polna w Krościenku nad Dunajcem|ul. Polną]], istnieją do dziś). Służyła kuracjuszom pijącym wodę do przechadzek. Ale w 1883 roku przyjechało tu już tylko 35 kuracjuszy. Nieszczelne ocembrowanie źródeł zanieczyszczała deszczówka. Spowodowało to wstrzymywanie wysyłek wody. Po koniecznych naprawach i interwencjach u władz, znów przez pewien czas prowadzono wysyłkę. Do końca XIX wieku Krościenko nie rozwinęło się jako miejscowość uzdrowiskowa{{r|P}}.

Hieronim DziewulskiDziewolski był również [[kolator]]em krościeńskiego [[Kościół Wszystkich Świętych w Krościenku nad Dunajcem|kościoła pw. Wszystkich Świętych]]. Miał w związku z tym szereg obowiązków związanych z jego utrzymaniem (remonty, zakup wyposażenia), ale miał również ławę w [[prezbiterium]] kościoła. Miał również prawo opiniowania biskupowi kandydatów na [[proboszcz]]a.