|
Był zaangażowany w działalność charytatywną, pomagał klerykom i księżom także spoza własnej diecezji, m.in. późniejszemu [[Biskupi lubelscy|biskupowi lubelskiemu]] [[Piotr Kałwa|Piotrowi Kałwie]]. Popierał wyjazdy Polaków na roboty do Niemiec, uważając, że tam mają większe szanse przeżycia wojny. W maju 1940 w liście pasterskim napisał iż „nie wolno nam nadstawiać ucha na podszepty podejrzanych ludzi zwłaszcza gdy próbują wciągnąć młodzież do nieobliczalnych konspiracyjnych akcji” – co wzbudziło wiele kontrowersji. Był przeciwnikiem akcji zbrojnych podziemia przeciwko [[Niemcy|Niemcom]], gdyż uważał że prowadzą jedynie do wykrwawienia się – uważał iż społeczeństwo powinno przeczekać okupację hitlerowską. Za swoją postawę został napiętnowany w „[[Biuletyn Informacyjny|Biuletynie Informacyjnym AK]]”, a następnie w Sprawozdaniu Ministra Spraw Wewnętrznych w Londynie [[Stanisław Mikołajczyk|Stanisława Mikołajczyka]] w sprawie sytuacji w okupowanej Polsce w rozdziale ''Położenie kościoła katolickiego'' (Sprawozdanie nr 6/42, L. dz. K. 5006/42).
==== Kolaboracja z hitlerowcami ====
Podstawą raportu dla [[Armia Krajowa|AK]], oraz procesu i późniejszego wytypowania do niego były kontakty z okupantami. M.in. w maju 1940 r. spotkał się w Radomiu z gubernatorem [[Hans Frank|H. Frankiem]] w dniu jego urodzin. Rozwijana działalność charytatywna dotyczyła duchownych diecezji kieleckiej, natomiast nie ma dowodów wspierania podziemia czy zwykłych obywateli. Jego gesty czy przytaczane w/w listy odbiegały od postawy ówczesnej hierarchii Kościoła(czy nawet szeregowych abiturientów seminarium). M.in. Arcybiskup Sapieha, metropolita krakowski, założył tajne seminarium(co samo w sobie było jawnym złamaniem prawa hitlerowskiego), aby zapewnić Kościołowi napływ kandydatów do stanu kapłańskiego. Jan Paweł II, który głosił wyższość życia ludzkiego nad walkami(samemu nie biorąc udziału zbrojnie), nigdy nie wzywał do kolaboracji czy otwarcie do posłuszeństwa wobec okupanta. Mimo wstąpienia do tajnego seminarium w [[1942]], pracował jako robotnik, a sam nawoływał do pracy w celu załatwienia dokumentów oraz bytu rodzinom, a nie posłuszeństwa czy przywilejów. Związał się też z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów. Natomiast w opozycji do niego i wielu Kaczmarek otwarcie krytykował wszystkie organizacje podziemne(listy pasterskie, m.in. stwierdzenia w rodzaju w/w „nie wolno nam nadstawiać ucha na podszepty podejrzanych ludzi"). W przeciwieństwie do wielu księży Kaczmarek był relatywnie dobrze traktowany(Hitler, choć sam był okultystą, zakładał wykorzystanie pomagających księży do uspokajania nastrojów, oraz udowadniania tezy o jego pokojowym nastawieniu, oraz rozprawienia wyłącznie z bandytami/wrogim wojskiem jak w pokazowym więzieniu Colditz czy filmach z getta).<ref>http://www.babajaga.info.pl/patroni/kaczmarek.html</ref><ref>http://www.mniow.pl/new/index.php?option=com_content&task=view&id=65&Itemid=49</ref><ref>http://www.zsp19.lodz.pl/patron/4/index.html</ref><ref>http://ludzie.wprost.pl/sylwetka/Jan-Pawel-II/</ref><ref>http://ekai.pl/diecezje/krakowska/x63331/krakow-wielki-kolega-jan-pawel-ii-monodram-kolezanki-karola-wojtyly-zapowiedz/</ref><ref>http://www.iplex.pl/filmy/jan-pawel-wielki,1591</ref><ref>http://religia.tv/index.php?typ=program&id=258</ref><ref>http://historia.org.pl/2011/05/16/religia-w-trzeciej-rzeszy-a-kmak-pamirska-recenzja/</ref><ref>„Religia w Trzeciej Rzeszy” - A. Kmak-Pamirska</ref><ref>http://www.swjakub.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=490&Itemid=162</ref><ref>http://www.parafiatanowo.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=77&Itemid=105</ref> Przykładem takiego oderwania od realiów, względnie luksusowego traktowania przez okupanta Czesława Kaczmarka był np. postulat konieczności wybudowania nowego kościoła Parafii Grzymałków w [[Mniów|Mniow]]ie, podczas wizytacji w [[1942]] r.<ref>http://www.mniow.pl/new/index.php?option=com_content&task=view&id=65&Itemid=49</ref>
=== Okres powojenny ===
=== Dalsza działalność ===
Na mocy postanowienia Naczelnej Prokuratury Wojskowej 8 lutego 1955 ze względów zdrowotnych udzielono mu półrocznego zwolnienia z odbywania kary. Mimo wielu pism ze strony biskupa i zapewnieniu władz o możliwości darowania reszty kary biskup został ponownie aresztowany i osadzony w mokotowskim więzieniu 3 lutego 1956. 7 maja 1956 Wojskowy Sąd Garnizonowy postanowił wobec więźnia zastosować amnestię, jednakże 17 maja doręczono mu wiadomość o przymusowym skierowaniu biskupa na czas nieograniczony do klasztoru w [[Rywałd Królewski|Rywałdzie Królewskim]]<ref>http://www.klerykatijuniorat.pl/?tag=rywald-krolewski</ref>. Wykończony chorobą oraz złymi warunkami ordynariusz podjął samodzielną decyzję o wyjeździe do Warszawy 22 września 1956, gdzie przebywał do 30 marca 1957, kiedy Naczelna Prokuratora Wojskowa wydała postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie bpa Kaczmarka i współoskarżonych z nim osób z powodu braku dostatecznych dowodów. Czesław Kaczmarek wrócił do Kielc 2 kwietnia 1957.
W 1958 przeprowadził synod diecezjalny, dokonał reorganizacji administracyjnej diecezji, wspierał zgromadzenia zakonne.
|
