Zgodnie z Konstytucją Korei Północnej, prawo wyborcze posiadają wszyscy obywatele którzy ukończyli 17 lat, niezależnie od partii przynależności, poglądów politycznych, lub religii, mają czynne i bierne prawo wyborcze. W rzeczywistości jednak, Korea Północna jest monopartyjnym państwem totalitarnym. Wszyscy kandydaci są wybierani przez Demokratyczny Front na rzecz Zjednoczenia Ojczyzny w spotkaniach, na których podejmują decyzję, którzy kandydaci będą mianowani, a na karcie do głosowania można znaleźć tylko ich nazwiska. Demokratyczny Front na rzecz zjednoczenia Ojczyzny jest zdominowany przez [[Partia Pracy Korei|Partię Pracy Korei]], w ręku której spoczywa prawie cała władza. Pozostali uczestnicy koalicji to dwie inne partie polityczne: Koreańska Partia Socjaldemokratyczna i [[Czundoistyczna Partia Czongu|Partia Czeondoistyczna]], a także wiele innych organizacji członkowskich, w tym grup społecznych i grup młodzieżowych, takich jak koreańska sekcja ruchu Pioneer, Socjalistyczna Liga Młodzieży Kim Ir Sena, koreańska Demokratyczna Liga Kobiet i Towarzystwo Czerwonego Krzyża z [[Korea Północna|Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej]]. Wybory są rzekomo tajne. Jednak jest tylko jeden kandydat wybrany przez Demokratyczny Front na rzecz zjednoczenia Ojczyzny. Wyborca może zagłosować przeciwko niemu, ale musi to zrobić w specjalnej kabinie, oficjalnie. Według wielu uciekinierów z Korei Północnej, nawet próby takiego aktu nieposłuszeństwa są zbyt ryzykowne<ref>[http://www.thefreelibrary.com/North+Korea+votes+for+new+rubber-stamp+parliament-a01611811513 North Korea votes for new rubber-stamp parliament - Free Online Library<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref>.
W 1990 roku skład północnokoreańskiego parlamentu wyglądał następująco 601 mandatów w posiadaniu Partii Robotniczej Korei, 51 mandatów posiadanych przez Koreańską Partię Socjaldemokratyczną, 22 mandaty posiadane przez Partię Czeondoistyczną i 13 mandatów posiadanych przez niezależnych<ref>Association of Secretaries General of Parliaments </ref>.
