Bitwa pod Borodzianką: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
ort.
infobox, drobne redakcyjne
Linia 1:
{{Wojna infobox
|epoka = czasy najnowsze
|nazwa = Bitwa pod Borodzianką
|konflikt = [[wojna polsko-bolszewicka]]
|grafika =
|opis =
|data = 11-13 czerwca [[1920]]
|miejsce = nad rzeką [[Zdwiż]], 50 km na zachód od [[Kijów|Kijowa]]
|wynik =
|przyczyna =
|terytorium =
|strona1 = {{państwo|POL|wariant=2RP}}
|strona2 = {{państwo|RUS|wariant=1918}}
|dowódca1 = [[Edward Śmigły-Rydz]]
|dowódca2 = [[Aleksandr Jegorow]]
|siły1 = [[1 Dywizja Piechoty Legionów]]
|siły2 = [[25 Dywizja Strzelecka (ZSRR)|25 Dywizja Strzelców]]<br/>[[Baszkirska Brygada Kawalerii]]<Br/>elementy [[7 Dywizja Strzelców|7 Dywizji Strzelców]]
|straty1 = ok. 260 poległych i rannych
|straty2 =
}}
 
'''Bitwa pod Borodzianką''' − odbyła się w dniach 11-13 czerwca [[1920]] roku, nad rzeką [[Zdwiż]], 50 km na zachód od [[Kijów|Kijowa]], w czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]]. Bitwa [[1 Dywizja Piechoty Legionów|1 Dywizji Piechoty Legionów]] (DP Leg.) pod dowództwem gen. [[Edward Śmigły-Rydz|Edwarda Rydza-Śmigłego]] z sowiecką [[25 Dywizja Strzelecka (ZSRR)|25 Dywizją Strzelców]] wspieraną przez [[Baszkirska Brygada Kawalerii|Baszkirską Brygadę Kawalerii]] i część [[7 Dywizja Strzelców|7 Dywizji Strzelców]].
 
Linia 4 ⟶ 25:
 
10 czerwca ewakuująca się z [[Kijów|Kijowa]] wzdłuż linii kolejowej na [[Korosteń]] polska [[3 Armia (II RP)|3 Armia]] na linii Zdwiżu napotkała grupę [[Filip Golikow|Golikowa]] i po walkach otworzyła sobie drogę przemarszu koło Borodzianki.
Dowódca frontu południowo-zachodniego [[Aleksandr Jegorow|Aleksander Jegorow]] przyjął plan osaczenia i rozbicia Polaków nad [[Zdwiż]]em. W tym celu skierował trzon grupy Golikowa pod [[Borodzianka|Borodziankę]], gdzie linia kolejowa Kijów-Korosteń przechodziła przez Zdwiż; składała się ona z 25 Dywizji Strzelców, świeżo przybyłej na front po zwycięstwie nad [[Anton Denikin|Denikinem]] i Baszkirskiej Brygady Kawalerii. Jednostki te oskrzydliły od północy kolumnę 3 Armii, wyprzedziły ją i zajęły stanowiska nad Zdwiżem w rejonie Borodzianki.
Zachodni brzeg rzeki pod Borodzianką obsadziły 217, 218, 219 pułki strzelców z 73 Brygady oraz 223 pułk strzelców z 75 Brygady. Łącznie około 3000-3500 żołnierzy w stanie bojowym. Piechotę wspierał 2 Kubańsko-Doński Pułk Kawalerii. Pułki miały pełne stany osobowe, żołnierze byli wypoczęci; pozytywnie na morale wpływały zwycięstwa na innych frontach. Wojska polskie traktowali jak jeszcze jedną "białą" armię wojny domowej{{fakt}}.