Gheorghe Manu: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne |
|||
Linia 25:
===Edukacja i kariera wojskowa===
Urodził się w starej rodzinie bojarskiej - jego ojciec, Ion Manu, był [[kajmakam
W czasie działań wojennych na terytorium obecnej [[Bułgaria|Bułgarii]] dowodził 4 Dywizją Piechoty w walkach pod [[Nikopol (Bułgaria)|Nikopolem]], a następnie jako dowódca artylerii armii rumuńskiej uczestniczył [[Bitwa pod Plewną|w oblężeniu Plewna]] (lipiec - grudzień 1877) i okupacji [[Widyń|Widynia]] (luty 1878). Za zasługi na polu bitwy został pierwszym rumuńskim oficerem odznaczonym medalem [[Virtutea militară]], nadanym mu przez króla [[Karol I (Rumunia)|Karola I]] w dniu 10 maja 1878 roku<ref>Ibidem, s. 162</ref>.
Po zakończeniu wojny przez krótki okres czasu pełnił funkcję generalnego inspektora artylerii (5 sierpnia - 19 grudnia 1878 roku), po czym zakończył służbę w wyniku [[demobilizacja|demobilizacji]]. Powrócił do armii jeszcze na krótki okres na początku lat 80-tych, obejmując dowództwo 3 Dywizji, a następnie ponownie funkcję generalnego inspektora artylerii (od 20 lipca 1881 roku). Karierę wojskową zakończył definitywnie 11 marca 1883 roku, poświęcając się całkowicie działalności politycznej<ref>Stelian Neagoe, ''Oameni politici români. Enciclopedie.'', Editura Machiavelli, Bucureşti 2007, s. 439-441</ref>.
Linia 33:
===Kariera polityczna===
Już w latach 60-tych udzielał się w grupie młodych konserwatystów "Juna dreaptă" (Młoda Prawica), a następnie w kręgach zbliżonych do dziennika "Timpul" ("Czas"), którego członkowie weszli do utworzonej oficjalnie w 1880 roku [[Partia Konserwatywna (Rumunia, 1880-1918)|Partii Konserwatywnej]]. Po swoim pierwszym rozbracie z armią, jeszcze w stopniu [[pułkownik
W 1879 roku wybrany został senatorem do rumuńskiego Parlamentu. Po ostatecznym rozbracie z armią w 1883 roku stał się jednym z liderów [[Partia Konserwatywna (Rumunia, 1880-1918)|Partii Konserwatywnej]], reprezentując jej najbardziej twarde skrzydło. W ciągu następnych 25 lat pełnił szereg funkcji ministerialnych w zmieniających się rządach konserwatystów: ministra wojny (12 listopada 1888 - 3 listopada 1889 i 22 grudnia 1904 - 12 marca 1907); ministra rolnictwa, przemysłu, handlu i własności ziemskiej (27 listopada - 18 grudnia 1891); ministra spraw wewnętrznych (9 stycznia - 7 lipca 1890) oraz ministra finansów (11 kwietnia 1899 - 9 stycznia 1900)<ref>Ibidem, s. 162</ref>.
Linia 41:
===Ocena działalności===
Współcześni mu krytycy zbliżeni do kręgów konserwatywnych (Gh. Panu) zarzucali mu przenoszenie militarnego stylu sprawowania władzy do polityki, w której dominującą rolę przykładał do dyscypliny i procedur<ref>Ibidem, s. 161</ref>. Uchodził za osobę kapryśną zarówno w wojsku, jak i w polityce, co argumentowano ciągłymi zmianami służby wojskowej na cywilną i odwrotnie. Wtykano mu także brak odpowiedniej elastyczności i szerszego spojrzenia oraz prowadzące do osłabienia [[Partia Konserwatywna (Rumunia, 1880-1918)|Partii Konserwatywnej]] konflikty z czołowymi postaciami nurtu konserwatywnego - [[Take Ionescu]] i [[Petre P. Carp
{{Przypisy}}
|