Mi-14: Różnice pomiędzy wersjami

Śmigłowiec morski Mi-14 powstał w latach 60. XX wieku jako następca radzieckich maszyn [[Mi-4]] w wariancie morskim. Jego konstrukcję oparto na średniej maszynie wielozadaniowej [[Mi-8]]. Cechą charakterystyczną śmigłowca Mi-14 jest możliwość wodowania, utrzymywania się na wodzie do 30 minut, a następnie startu z powierzchni morza. Aby osiągnąć tą cechę, dolna część kadłuba śmigłowca została zbudowana jako łódźłódka, a także po bokach zamontowano nadmuchiwane pływaki. Podstawową wersją śmigłowca Mi-14 jest wariant [[zwalczanie okrętów podwodnych|ZOP]] (Mi-14PŁ, od противолодочный, protiwołodocznyj), później w oparciu o niego powstały m.in. wersja [[Search and Rescue|SAR]] (Mi-14PS) i przeciwminowa (Mi-14BT).

Już w latach 50. XX wieku podczas prac nad śmigłowcem [[Mi-8]], w biurze konstrukcyjnym Mila pojawiła się koncepcja stworzenia modyfikacji maszyny służącej do zwalczania okrętów podwodnych. W roku 1958 powstały tam dwa projekty studyjne. Jeden zakładał zachowanie podwozia Mi-8, drugi zaś obejmował zamianę dolnej części kadłuba na [[Łódź (jednostka pływająca)|łódźłódka]] z bocznymi pływakami. Drugi projekt zapewniał większe bezpieczeństwo podczas lotów nad morzem. W tym samym czasie w [[Kamow|biurze konstrukcyjnym Kamowa]] opracowywano pokładowy śmigłowiec ZOP [[Ka-25]]. W razie awaryjnego wodowania mógł się on utrzymać na wodzie tylko piętnaście minut i tyle samo czasu miała załoga na ewakuację. Perspektywa większego śmigłowca potrafiącego dłużej utrzymywać się na wodzie spodobała się kierownictwu [[Radziecka Marynarka Wojenna|marynarki wojennej ZSRR]]{{r|hist}}.

Po zakończeniu wstępnych badań 30 kwietnia 1965 roku [[Rada Ministrów ZSRR]] wydała postanowienie o opracowaniu podstawowego śmigłowca-amfibii do celów ZOP (W-14) w dwóch wariantach: poszukiwawczym i uderzeniowym wraz z dokładnymi wymogami ustalonymi przez zamawiającego. Projektanci z biura Mila uznali, że dotąd stosowane w Mi-8 silniki TW2-177 są za słabe, aby spełnić wymagania marynarki wojennej ZSRR i zastąpiono je mocniejszymi TW3-177. We wrześniu 1966 roku zaprezentowano dwa projekty W-14. Pierwszy – z silnikiem TW2-177 obejmował dwie oddzielne wersje (poszukiwawcza i uderzeniowa), zaś drugi z silnikiem TW3-177M (silnik w wariancie morskim, z pokryciem [[Korozja|antykorozyjnym]]) obejmował jedną wersję poszukiwawczo-uderzeniową. Wybrano drugi projekt i już w październiku 1966 roku przystąpiono do budowy prototypu. Aby przyspieszyć prace zdecydowano [[Unifikacja (maszynoznawstwo)|zunifikować]] konstrukcję z istniejącym już śmigłowcem Mi-8. Jednakże zastosowanie nowych, mocniejszych silników wymusiło zaprojektowanie nowej przekładni głównej WR-14 (powstała ona we współpracy z biurem konstrukcyjnym [[Siergiej Pietrowicz Izotow|Izotowa]]), a także wzmocnienie układu przeniesienia mocy na [[śmigło ogonowe]]. Do [[Rozrusznik silnika spalinowego|rozruchu]] zastosowano silnik pomocniczy [[AI-9]]. Pełnowymiarowa makieta została zbudowana w grudniu 1966. Składała się ona z kadłuba i belki ogonowej seryjnego Mi-8 oraz metalowej makiety łodziłódki (opracowanej z pomocą biura konstrukcyjnego [[Berijew]]a, specjalizującego się w budowie [[Wodnosamolot|samolotów-amfibii]]). Następnie rozpoczęto budowę latającego prototypu, którą ukończono w 1967 roku. Z uwagi na opóźnienia w budowie silników TW3-177M w prototypie zamontowano stare TW2-177A. Śmigłowiec w swój pierwszy lot wzbił się 1 sierpnia 1967 roku, a za jego sterami zasiadł wtedy pilot oblatywacz J.S. Szwaczko. Prototyp nie był wyposażony w całą docelową aparaturę, nie otwierał się także luk bombowy. W celu zatajenia prac nad nową konstrukcją przed wywiadem państw zachodnich prototyp otrzymał malowanie Aerofłotu i cywilną rejestrację CCCP-11051. W kolejnych latach prowadzono próby i testy zakładowe, a następnie państwowe. Aby je przyspieszyć, na bazie seryjnych Mi-8 zbudowano kolejne prototypy W-14, w tym wyposażone już w docelowe silniki TW3-177M. Podczas prób państwowych w wyniku awarii stracono jeden śmigłowiec, jednakże załodze nic się nie stało. Wszystkie próby i testy ostatecznie zakończono w roku 1974{{r| hist}}.

Kadłub ma [[Konstrukcja półskorupowa|konstrukcję połskorupową]], jest całkowicie metalowy. Składa się on z kilku części: przedniej, środkowej, tylnej, łodziłódki z pływakami, belki ogonowej i belki końcowej. Sztywny szkielet kadłuba tworzą wręgi i podłużnice wykonane z [[duraluminium]] D16A.Węzły nośne wykonano zaś z wytrzymałej stali i stopu aluminium AK-6. Kadłub zabezpieczono pokryciem antykorozyjnym, co pozwala na wykorzystywanie śmigłowca w warunkach tropikalnych i morskich{{r|tech}}.

Dolna część kadłuba wykonana jest w kształcie łodziłódki. Po obu jej stronach umieszczono wodoszczelne pływaki przykadłubowe. Służą one do zachowania równowagi poprzecznej podczas [[Wodowanie (lotnictwo)|wodowania]]. Śmigłowiec ma podwozie kołowe, chowane w locie, czteropunktowe. Golenie główne, umieszczone z tyłu mają [[amortyzator]]y olejowo-gazowe, których obecność pozwala na zwiększenie [[prześwit]]u podczas podwieszania bomb w luku. Jednokołowe golenie przednie podczas lotu chowają się we wnękach w nosowej części łodziłódki, dwukołowe tylne zaś we wnękach w pływakach przykadłubowych. Do belki ogonowej zamocowana jest podpora z pływakiem, która zabezpiecza śmigło ogonowe przed uszkodzeniem{{r|tech}}{{r|skrzydla}}.