Stanisław Starzyński: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się 18 kwietnia 1853 r. w [[Snowicz]]u [[powiat złoczowski]] [[Gmina Remizowce]], w rodzinie Bojomira i Zofii Kulczyckiej. Nauki początkowe pobierał w domu rodzinnym. Od II klasy uczęszczał do [[Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie]], gdzie w 1872 r. zdał egzamin dojrzałości. W 1876 r. z odznaczeniem ukończył [[Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego|Wydział Prawa]] Uniwersytetu Lwowskiego. Trzy lata później, na tymże uniwersytecie uzyskał stopień doktora praw. Był współzałożycielem i prezesem Biblioteki Słuchaczów Prawa oraz [[Czytelnia Akademicka UJK|Czytelni Akademickiej]]. W latach 1876 -1879 pracował jako urzędnik w Namiestnictwie Lwowskim, a w 1879 r. w starostwie w [[Tarnów|Tarnowie]]. W roku akademickim 1880/81 studiował na [[Uniwersytet Wiedeński|Uniwersytecie w Wiedniu]]. W marcu 1883 r. uzyskał ''veniam legendi'' z austriackiego prawa politycznego na podstawie pracy pt. ''O t.zw. ustawodawstwie tymczasowym. Studium porównawcze z dziedziny prawa politycznego'' (opubl. [[Lwów]] 1883). Od 1883 r. do śmierci prowadził wykłady z prawa konstytucyjnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Postanowieniem cesarskim z 23 kwietnia 1889 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym prawa politycznego na Wydziale Prawa i tym samym powstała pierwsza samodzielna polska katedra prawa politycznego (konstytucyjnego). Trzy lata później, mocą postanowienia cesarskiego z 4 lipca 1892 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. Katedrą prawa politycznego prof. Starzyński kierował do 1925 r. W latach 1895/96 i 1918/19 był dziekanem Wydziału Prawa ULw., a w roku 1896/97 prodziekanem. W roku 1913/1914 był rektorem, a w roku 1914/15 prorektorem. W styczniu 1925 r. prof. Starzyński przeszedł na emeryturę opowiadając się, aby jego następcą został [[Ludwik Ehrlich]]. W lutym tego roku [[Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego|Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego]] mianowało go profesorem honorowym. W latach 1930-1935 wykładał także w ramach [[Studium Dyplomatyczne Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie|Studium Dyplomatycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza]] we Lwowie.

 

Od 1917 r. brał udział w pracach nad projektem konstytucji dla Polski. W 1928 r. ogłosił autorski projekt reformy konstytucji. Był rzeczoznawcą w wielu kwestiach związanych z prawem konstytucyjnym. {{fakt|W [[II Rzeczpospolita|II RP]] cieszył się opinią najwybitniejszego znawcy prawa konstytucyjnego.|data=2013-05}} Opublikował wiele fundamentalnych dzieł z zakresu prawa konstytucyjnego, a także historii prawa konstytucyjnego. Nie do przecenienie jest też jego udział w opracowaniu historii Uniwersytetu Lwowskiego (wspólnie z Ludwikiem Finklem wydał ''Historyę Uniwersytetu Lwowskiego'', Lwów 1894), w której opracował tom II obejmujący lata 1869-1894. Uczniami prof. Stanisława Starzyńskiego byli m.in.: [[Edward Dubanowicz]], [[Ludwik Ehrlich]], [[Antoni Wereszczyński (prawnik)|Antoni Wereszczyński]], [[Hersch Lauterpacht]] i [[Stanisław Nahlik|Stanisław Edward Nahlik]]. Starzyński był członkiem AU w Krakowie (od 1918 [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]]), [[Towarzystwo Naukowe we Lwowie|Towarzystwa Naukowego we Lwowie]] (1920). W 1932 r. otrzymał stopień doktora honoris causa [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie]]. Posiadał honorowe obywatelstwa: [[Rawa Ruska|Rawy Ruskiej]], [[Sokal]]a i [[Żółkiew|Żółkwi]].