Władysław Studnicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Usunięto "Swoich poglądów nie cofnął nawet po dojściu Hitlera do władzy", zwrot nie dodaje nic do opisu działalności WS, i stwarza fałszywe wrażenie, że po dojściu Hitlera pogorszyły się relacje polsko-niemieckie; było wręcz przeciwnie. |
Rklisowski (dyskusja | edycje) m →Życiorys: -powtórzenie |
||
Linia 24:
23 listopada 1939 skierował do władz [[III Rzesza|III Rzeszy]] ''Memoriał w sprawie odtworzenia Armii Polskiej i w sprawie nadchodzącej wojny niemiecko-sowieckiej'', w którym postulował odtworzenie [[Wojsko Polskie II RP|Wojska Polskiego]], które w sojuszu z [[Wehrmacht]]em miało wyzwalać narody [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]].
20 stycznia 1940 napisał w Warszawie i wystosował ''Memoriał dla Rządu Niemieckiego w sprawie polityki okupacyjnej w Polsce'', w którym protestował przeciwko [[narodowy socjalizm|nazistowskim]] metodom terroru i oskarżał niemieckie czyny w Polsce. Wyjechał do [[Berlin]]a i z memoriałem dotarł do [[Joseph Goebbels|Goebbelsa]]. Jednak został aresztowany przez [[Gestapo]], po czym internowany w sanatorium w [[Neubabelsberg]]u. Zwolniono go po klęsce Francji. W sierpniu 1940 powrócił do Warszawy, utrzymywał kontakty z władzami okupacyjnymi, które wykorzystywał także do krytyki działań niemieckich wobec Polaków oraz do interwencji, niejednokrotnie skutecznych, w sprawach osób uwięzionych. 10 lipca 1941 ponownie aresztowany przez Gestapo; uwięziony na [[Pawiak]]u. Został zwolniony w wyniku interwencji [[Maurycy Stanisław Potocki|Maurycego Stanisława Potockiego]] 15 sierpnia 1942. W dalszym ciągu propagował
W 1945 zamieszkał w Rzymie, a pod koniec 1946 w Londynie. Izolowany w środowiskach emigracyjnych z uwagi na bezkrompromisowość w głoszeniu niepopularnych poglądów, co pogłębiła jeszcze decyzja o zgłoszeniu się na świadka obrony w procesie feldmarszałka [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]]<ref>por. {{cytuj książkę |nazwisko=Mackiewicz|imię=Józef|tytuł=Droga pani|rok=1988|wydawca=Officyna Liberałów|miejsce=Warszawa|isbn=0-9076-13-1|strony=43}}</ref> (1948), nie doszło jednak do wezwania go na salę rozpraw.
| |||